Gelme İhtimalin Şiiri - Kara Çocuk 2

bugün yine şehrin içinden geçtim;
kimse fark etmedi içimdeki boşluğu.
bir otobüs durağında çakılı kaldım —
kalbimin yön tabelası hep sana dönük.
sen gelsen yeter.

şehrin damarları gibi uzuyor yollar;
trafiğin uğultusunda yalnızlığım çoğalıyor.
ellerim cebimde değil,
sensizlikte üşüyor.
ısıtmaz kimsenin dokunuşu,
sen tutsan yeter.

istasyonda tren düdüğü koptu;
gidecek çok yerim varmış gibi…
oysa ben tek bir varış bilirim:
yanına oturunca biter yolculuk.
bir bilet kadar uzağım sana —
sen çağırsan yeter.

deniz kıyısında durdum bir akşam;
dalgalar hep aynı yere koşuyor,
ben sana koşamadıkça yanıyorum.
bir dalganın köpüğünde adını duydum gibi;
gözlerime düşen tuz sadece denizden değil —
sen silsen yeter.

bazen sokak lambaları bile yoruluyor
ışığını taşımaktan gecelere;
ben yorulmuyorum ama
beklemek de insanı büyütmüyor bil ki…
bir adım atsak dünyaya karşı
sen dursan yeter.

ve içimde en çok şurayı bil istiyorum:
kimsenin bilmediği o yerde
kalbim secde secde sana yöneliyor.
dilimin söyleyemediğini
yüreğimin nabzı söylüyor her gece —
sen duysan yeter.

şimdi herkes uyuyor bu şehirde;
ben ise uyanık bir dua gibi
sana saklanıyorum.
bittiğimi sansam bile
başlayan yanım hep sen oldu.
bu geceyi sabaha bağlayan tek şey:
gelme ihtimalin.
gelme ihtimalin…
yetiyor.