Gelme Dem Şiiri - Haşim Ural

Gelme artık beklemiyorum seni…
Gün doğumu kıvamındaki rakı beyazlığını içmiyorum sensizliği bahane ederek…
Tutmuyorum yokluğunun nöbetini en azından…
Seni sevmekten bugün itibariyle istifa ettim…
Bir sonbahar günüydü sanırım yerde sarımtırak çürümüş yapraklar geziniyordu…
Aylardan eylül olmalı…
Kuşlar son voltasını atarken bir sabah uyandım ve daha fazla eksilemediğimi anladım…
Ben sensizken işte sadece bu kadardım…

Gelme artık beklemiyorum seni…
Bu şehrin avaz avaz bağıran sokaklarına sormuyorum eşgalini…
Tren garlarının bekleme salonlarında bir yerlere gidiyormuşum gibi…
Tüketmiyorum ömrümün mesaisini….
Yalnız bir ağaç gibi tek başına yaşlanmaktan da vazgeçtim…
Gelme! Gelmeni gerektirecek bir şey kalmadı benden geriye…
Artık dadanmıyorum şehrin nikotin ve sensizlik kokan sabahçı kahvehanelerine…
Otobüs duraklarında volta atmıyorum kaldırım taşlarını tekrar tekrar sayarak…
Araba gürültüleri, korna sesleri ve şehrin gürültülü yalnızlığı da ilgilendirmiyor beni…
Cebimdeki son sigara paketinin bitmek üzere olduğa da…
Ne önemi var sanki…
Gelme artık çünkü beklemiyorum seni…