Kafamın içindeki hücrelerde yaşayan düşüncelerimin hepsi
saçmalık değil miydi?
Dudaklarımın arasından dökülen kan bana aitti güya
Dünyayı sokak sokak değiştireceğini söyleyen ihtiyarda deliydi
galiba
Aitlik ve delilik hissi ne kadar da benziyor birbirine
İkisinin de farkında olamıyor insan
Havanın güneşli olması da fark ettirmiyor hiçbir şeyi
Birbirimize ait deliler olabilseydik keşke
Değişmeye çalışmazdık
Başkalarının yaşadığı hayatları istemezdik
Anlamı ve tarafları olmazdı renklerin
Yaşamın ahengini kaçırmazdık
Yağmurlar bir tek bizim balkonumuza değmezdi
Mutsuzluğun getirdiği gribe yakalanmazdım
Seninle delirmek güzel olurdu
Ölünceye kadar yaşlanmazdık sokaklar yaşlanırdı ağaçlar
yaşlanırdı sevilmeyen insanlar yaşlanırdı
Biz hepsini görüp genç kalırdık seninle
Attığımız kahkahalardan rahatsız olurdu kendisini hiçbir yere ait
hissetmeyenler
Ölümünde farkında olmazdık herhalde
Sürekli ertelerdik bizi yoran işleri
Dağ gibi birikirdi bize ait olmayan sorumluluklar
Ayların hepsinin adı Eylül olurdu
Mevsimler ise Sonbahardan vazgeçmezdi
Seninle delirmek dünyanın en güzel yerinde sonsuz bir tatil yapmak
olurdu
Yok olmazdı varlığımız
Dünyanın sonuna ait deliler olarak yaşardık
Muhammed Taşbaşı
Kayıt Tarihi : 26.7.2024 21:38:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!