Gel Keyfim Şiiri - Hamza Mamaş

Gel ey keyfim…
Gel.
Konuk bir güvercin gibi uğrayıp,
Süzülüp gittin yeniden.
Ne hazırda,
Ne huzurda payım kaldı.
Yokluğunda dakika yıl kadardı.
Muradım ıradıkca ıradı.
Vasati arpa kadar olan yollar uzadıkça uzadı.
Biçarelik öyle canımı yaktı ki;
Yokluğunda bıçak kemiğe dayandı.
Güneşe açılan tüm pencerelerim kapandı.
Mavi gökyüzü, deniz karardıkça karardı.
Gel ey keyfim…
Gel.

Ziller çalıyor dimağımda.
Ne mihmandar, ne misafir kaldı.
Hepsi uyandı.
Firakın fırtına misali.
Bende neşeye dair ne varsa aldı.
Var olan neşem,
Zaten bir pul kadardı.
Yaman bir hüsran tüm ufkumu sardı.
Varlığının zerresi sebepti huzuruma, ayan.
Hüsrandan gayrı kalmadı ki arayan.
Gel ey keyfim…
Gel.

Gel ey keyfim…
Gel.
Kadehi doldurmuşum uçup gelirsin.
Belki yanında yâri getirirsin.
Kalakalmışken ben benimle.
Yalnız yüreğimi şenlendirirsin.
Sahiden sen hep böyle misin?
Uçururken ruhumu bembeyaz bulutlarda.
Ansızın yere indirir misin?
Ben seninim.
Ya sen benim misin?
Gel ey keyfim…
Gel.

Ben, beni ararken yokluğunun girdabında.
Beni bırak sen. Bana, seni buldur.
Dünyalıklar sükûtumda tepinirken.
Duygularım dünyaya tapınırken.
Tüm insanlık, yönünü dünyaya dönerken.
Bütün gözler pür dikkat dünyaya bakarken.
Yürek son atışını da dünya için atarken.
Bu yalan sevdadan ruhumu arındır.
Yalan olan uykudan bedenimi uyandır.
Gel ey keyfim…
Gel.

Bilemedim neredesin.
Ya da kimdesin.
Ayşe mi?
Fatma mı?
Ağrı mı
Ilgaz mı
Kalabalıklarda ya da yalnız mı
Her neredeysen
Ya da her kiminle isen.
Gel ey keyfim…
Gel.

Bir eski İstanbul sokağından geçerken.
Sesini sesime kat.
Nefesini nefesime.
Varlığını, biçare ruhuma doldur.
Neşelenip içeyim yaşamak budur.
Ha manolya, ha erguvan açarken.
Çiçeklerle bezen bahçemi doldur.
Gülsün güneş...
Dağlar, ufuklar, dereler varlığınla şenlensin.
Yaradan aşkına sen ne kadar güzelsin.
Sinemde hakikat sadece budur.
Sen, seninle beni bir an evvel buluştur.
Gel ey keyfim…
Gel.