Gel Şiiri - Gülbiye Yılmaz

Karanlığın gölgesi çöktü “omuzlarıma”,
Coşmuş sel gibi yüreğimi yatıştırmaya çalışıyorum.
Aşkın damla damla kan gibi! Akıyor yüreğime,
Dindirmeye çalışıyorum, olmuyor, olmuyor yapamıyorum.
Vay be! Bir unutabilsem...
Nerden bilirdim ki, seni unutamayacağımı,
Akşam güneşin batışını izlerken, sana benzeteceğimi,
Omuzlarına dökülen kızıl saçlarınla,
Güneşin batışı kadar güzeldin...
Ahh! Bırakırmıydım seni, bırakırmıydım “o”sımsıcak ellerini,
Sımsıkı tutar, koparsalar bırakmazdım.
Nerde! Yıpratılmış aşk yazılı, bir şiir bulsam,
İnan ki! Göğsümde saklıyorum seni sineye çekercesine;
Sımsıkı sarılıyorum ona sanki seni severcesine.
Umutlarım yeşerecek, yok olacak kara bahtım,
Sanma ki! Rahatım; sensiz, sevgisiz ve bomboşum.
Ecel insanı her yerde bulur derler,
Hani ya! Gelipte bulsa ya!
Beklemek zor, seni unutmak hepsinden zor,
Meğer bir parçam olmuşsun anlayamadım.
Candan can kopsa nasıl canın yanar?
İşte, öyle! Canım yanıyor, dayanmak çok zor.
Tertemiz yüreğin sinmişti “gözlerine”,
Yemyeşil bakıyordun bana,”saf ve temiz”.
Ah! Ama artık yoksun sen,
Yokluğunla boşluğa düşmüş,
Kahrolarak yaşamayı öğrendim, asla alışamadım.
Hak ettim ama bu kadarını değil!
İçime kanımla yazmışım seni,
Canım çıksa bile silinmez gibi.
Geceye yıldızlarla “adın” kazınmış,
Gece senin “adınla” aydınlanmış.
Artık ne gecede ne gündüzde varım.
Sen yanımda yoksun ya! bitkin ve perişanım.
Çıkmışım bir iskeleye “düşlüyorum”...
Karşımda sen,sen,sen,”hep sen”.
Ah! Bir haberini alabilsem,
Ya! Sende benim gibiysen,
Ya! Benden de betersen.
Gel de kadere meydan okuyalım seninle,
“O” sımsıcak tenimle,
Parçalanmaya yüz tutmuş, lime lime yüreğimle,
Seni arıyorum, başım önümde,
Utançla ve umutla seni bekliyorum.
Hayata seninle sımsıkı sarılmak, her şeyimi seninle paylaşmak istiyorum.
“Ecelim senden gelse de gel”.
“Ecelim sen olsan da yine gel”.
Bitkin ve perişan bekliyorum.
“Dön” yalvarırım ne olur “gel”.
Gülbiye YILMAZ