Gel Şiiri - Seyfettin Karakuş

Kent karanlığıma uzan sevgili
Terli gömleğim deniz yüzüne şiir olur
Boynuma dolanan ölümü kucakla
Kanlı gözlerim son kez sana gülsün sevgili

Yargıla şu tutsak dilimi
Kanatlarına son kez gün ışığı yüklensin
Haritamdaki buğuyu öp
Bahçem de karanfil olarak sadece sen aç sevgili

Geçmişim sonbahar yaprakları gibidir
Korku ıslığı yükselir duvarlarımda
Yeşili görünce şımaran içimdeki çocuk
Gel seni istiyor caddeleri sevgili

Seni benden önce çağıran toprak
Benide mahkumlaştırdı sokaklarda
En erken öten kuşlar güneşlendi yamacıma
Mezarının kokusu çöktü hüznüme sevgili...