Geçmeyen Günler Şiiri - Yakup Günel

Geçen her bir gün...
Yılların birer yansıması gibi.
O kadar uzun gelir ki şu günler...

Görmemek ne kadar da zormuş,
Anladım onu.
Geçen her bir günün getirdiği sevinç...
Umutlandırdı beni çaresizce.

Aşılmaz gibi gelen şu koca sıkıcı günler...
Rüyalarımda canlanır gecelerce.
Uyanmak istemem hiçbir seferinde,
Şu sıkıcı, yalnız dünyaya...

Kimse yokmuş gibi,
Ondan başka...
Tek varlık sebebim oymuş gibi gelir bana,
Şu sıkıcı, koca ve aşılmaz günlerde...

Anladım neler hissettiğimi,
Karşılıksız birer hissin kırıntıları...
Doldurur günlerimi öyle ya da böyle.
Geçmez diyorsun ama geçiyor,
Öyle ya da böyle...

Aklımı esir almış çıkmaz oradan,
Bilincim yetmezmiş gibi bilinçaltımı da esir aldı
Çıkmaz oradan da.
Uyanırım sabahlara anlamsızca,
Aklım kalır o mahzun rüyalarda.
Rüyalarımın başkonuğu oldu her seferinde,
Tek sevincim de o oldu,
Olur hep yanımda orada.

Hiçbir şey anlayamadım,
Mutlu muyum hüzünlü mü?
Gerçekte görmek mi?
Rüyalarında yanından bile ayrılmaması mı?

Gerçek alem yalan oldu bana,
Şu sıkıcı ve anlamsız günlerde.
Sarıldım yine uykularıma,
Daldım o derin ve umutlu hülyalara.
Başka bir şey gelmez aklıma,
Başka bir şey düşünemem o anda.
En büyük öfkem uyanmak olurdu,
En mutlu anım ise uykuya dalmak.

Meğer ne zormuş ki...
Birini düşünerek uyumak.
Ne kolaydır ki o rüyadan da uyanmak,
Gerçeklerle yüzleşmek.
Ve de gerçeklerin acı yönünü,
Bir tokat gibi yüzüne yemek.

Şu sıkıcı günlerde anladım her şeyi,
Sevmek gizlenmiş duyguların içine.
Hissettirir kendini her an,
Zarar vererek ya da üzerek.