Yolum uzun, gece ağır,
şehrin ışıkları çoktan sönmüş.
Elim cebimde,
sessizlikle yarışıyorum.
Bir çiçek yok elimde,
sadece eski bir şarkının gölgesi.
Ufka takılı gözlerim,
kaybolmuş ama hâlâ bekleyen
bir hayalin peşinde sürükleniyor.
Rüzgâr, dokunmaz artık yüzüme,
sokaklar yabancı,
adımlarım, bilinmez bir destanın
karanlık sayfalarına yazılıyor.
Suskunluğun kucağında yürürüm;
ama durmam.
Her adımda biraz daha koyulaşır karanlık,
biraz daha ağırlaşır geçmiş.
Ve ben,
kendi içimin kıyısında,
beni ben yapan o sessiz isyanla
büyürüm yeniden.
Kayıt Tarihi : 30.9.2025 13:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!