Geceyi İçime Gömüyorum

Geceleri içime gömerim,
gözlerim, bu karanlığa susar.
Her gece,
bir köşe bucak,
içimde uyur,
bir adım bile atmaz o gün.

Bir zamanlar yıldızlar vardı—
ama onlar da unuttu adımı.
Şimdi sadece ay,
görünmez bir bakış gibi,
gelir yanı başımda.
Ve ben,
gecenin her köşesinde
sözsüz bir yalnızlık bulurum.

Geceyi içime gömüyorum,
göğün karasından sessiz bir dil buluyorum.
Bütün yıldızları,
gerçek olan tüm hayalleri,
göğün tuhaf hüzünlerini
susarak toplarım.

Belki de her gece
gömülen sadece gece değil,
kendimdir.
Karanlıkla birleştiğim,
ışıkla ayrıldığım o an—
bir daha geri gelmemek üzere.