Geceye Nağme Şiiri - İrfan Karapınar

Gözümde gece fazlasıyla münzevi dünyama canhıraş bir haykırıştır
Gelir cümle sonsuzluk ne haldeyse artık gönül /kimbilir ne demdeyse/
Yıldızlar daha dokunaklı mehtap daha baygın /içimde nokta nokta hüzün/
Hissin batağından yükselen nağmeler yoksulluğuma belge gibidir
Bir sigara bir sigara daha artık dumandan görünmüyordur yüzün

Davasının terkinde insanoğlu maddeden mana umar halde kıvranır
İşte gece tüm haşmetiyle mücrimlerin suratına sillesini vurmaktadır
Gören görür bilen bilir ki gece tahtından gülümseyen bir şuh kadın
Kimine bir tuhaf kabus kimine idrakin uyanışı ruhun gıdası
Bir tükenmişlik bilmecesinde arayışlar yetersiz bilinmiyordur adın

Ben zavallı seyyahı kimsesizler aleminin orta yerinde konaklayan misafir
Efkarımda rüzgarı dillendirir zaman gemisinde ruhumu dinlendiririm
Nicedir şarkılarda makamlarla dirilen eyvah şiirlerde imgelerle örülen ahtın
Ey gece muradım yalnız senin müşfikliğinde yarınlarımın şifasını bulmaktır
Namahrem anlarımı hep siyahınla örttüm ötelerden delinmiyordur bahtın

Kimi gözün yitirmiş sendeki ilhamı dökmek için kağıda mum karanlığında
Hattatlar ve dahi nakkaşlar hatta şairler bilirim efsununda ışığını kaybetmiş
Sönen kandillerde aranan yalnız senmişsin gibi vakarınla seyredersin
Bilmez misin insanlık hepten kaybetmemiştir aşkı henüz duyanlar vardır
Ey o vakit nasıl bir kibre sarılıp da huzuruma gelinmiyordur dersin

Derin derin içlenmelerle yalar duvarları bakışlar ki hissizdir duvarlar
Her gölgede bir ümit dalgın gözler izler peşinden o meşum gölgeleri
Ölümlüye bir ilaçtır yaklaşan /cennet yahut cehennemden gelme/ nefesin
Öyle bir sondur ki hali bilen söylemez bilmeyen neylesin uykusuzluğu
/Sesin sessizliğindir/ bu arzın telaşlı çığlında dahi silinmiyordur sesin

Ocak 2009