Gecenin Yareni Şiiri - Kasım Kobakçı

Gecenin yareniyim ben, sonsuz zifiri karanlığında.
Yıldızların habercisi ay,
Ayın habercisi ışık.
Ve ışık, gecenin yüzünü aydınlatan hediye.
Olmasaydın, olmazdı bu aydınlık,
Işımazdı gece,
Parlamazdı yıldız,
Göremezdik yüzünü,
Dururdu düşler,
Olmazdı umutlar.
Her taraf sis, dipsiz bucaksız sisli tepeler,
Ses yok, çığlık yok, neşe yok.
Soğuktur ölüm de.
Sen ey kutsal gece, parlaklığını göster bize.
Sürüler melesin, yorgun çoban yürüsün.
Bız bız bız öten arının vızıltısı, tek ses olsun tüm karanlıkta.
Bazen de düşsün taneler, bir şeyler alıp getirsin, bir şeyler götürsün.
Sonu gelmeyen bu yazının, en derin duygusu olsun.
*
Kapılmışım ben geceye, alabildiğine uzanan siyahlarına.
Yalnızlığın dostuyum ben, dipsiz bucaksız sessizliğine.
Sessizliğin habercisi rüzgar,
Rüzgarın habercisi melodisi.
Ve melodi, yorgun ruhu dinlendiren esinti.
Olmasaydın, olmazdı bu hisler,
Tükenmezdi dertler,
Solmazdı umutlar,
Geçmezdi zaman,
Dururdu hayat,
Olmazdı düşler.
Her taraf çöl, sonsuz bucaksız, sıcak topraklar,
Su yok, gölge yok, nefes yok.
Ateş yakar ölüm de.
Sen ey kutsal yalnızlık, bize gölgeni göster.
Koyunlar meler, kavalım susmuş.
Cik cik cik öten çekirgenin sesi, tek ses olsun tüm sessizlikte.
Bazen de eser rüzgar, bir şeyler alıp getirsin, bir şeyler götürsün.
Sonu gelmeyen bu şarkının, en derin duygusu olsun.
*
Yakınım ben yalnızlığa, alabildiğine uzanan yorgunluğuna.