Gecenin İçinden Şiiri - Raziye Aktaş

karanlığın, üzerimi örttüğü bir vakitte
kan ter içinde uyanılan uykudan
geriye tek bi silüet kaldı,
esrarlı gözleri olan bir tanıdık..
sıçradım yerimden; kalakaldım öylece..
ay ışığının aydınlattığı odanın bir köşesine pusmuş,
gidişini bekliyordum.
uzatıldı eller, tutulamadı..
kayboldu avuçlarımın arasından,
sonra bedeni süzülerek çıkıp gitti duvardan..
demir parmaklıklı pencerenin arkasına geçtim.
gidişini izleyecektim..
ruhlar terler mi heyecanlanınca?
sanki avuçlarımda kaldı tuzun..
kokar mı peki..
kokun kaldı odada..
bütün sessizliğimle koşabildiğim kadar hızlı koştum..
sesimi, gelişimi duyarsın da kaçarsın diye..
gidişlerin alışıldıktı; fakat bu defa hiç olmadı..
ne yakalayabildim, ne dokunabildim..
belki de yanımda olan varlığın hep aynıydı da,
ben ruhuna üfleyince can vermiştim sana..