Gecenin Eşiğinde Şiiri - Seyrani Göl

Karanlık en derin noktasına vardı şimdi.
Odanın ortasında duran sessizlik,
kalbimin ritmine yaslanmış dinliyor beni.
İçimde bir şey kıpırdıyor yavaşça;
yıllardır uyuyan,
solgun, küçük bir ışık sanki.

Kendime dönüyorum usulca.
Kimse yok burada;
ben bile yokmuşum gibi uzun zamandır.
Göğsümün içinde
tozlanmış bir sandık açılıyor,
içinden çocukluğumun sesi geliyor.

Meğer bir acının bittiğini anlamak,
ona dokunmadan
uzun süre durabilmekmiş.
Yaralar konuşmuyor artık,
ama yine de geçmişi hatırlatıyor usulca...

Bu gece ilk kez
karanlığı düşman görmüyorum.
Belki o da benim kadar yorgun;
belki o da benim gibi
sığınacak bir beden arıyor.

Pencereden içeri soğuk bir rüzgâr doluyor.
Üşüyorum, titriyorum...
ama içimde bir yer ısınıyor.
Hiç kimsenin bilmediği,
kalbin en derininde saklı duran o kıvılcım,
yanmaktan yorulmuş olsa da
yeniden umut veriyor.

Karanlık yalnızca karanlık değil;
her insanın kendine dönerken
geçtiği sessiz bir köprü gibi.

Sabaha biraz var henüz,
ama ben çoktan yola çıktım.
İçimde usul usul kıpırdayan o ışık,
gözlerimin ardında bir yol açıyor.
S.GÖL