Ruhum daralıyor, sakınarak çıkıyorum merdivenleri.
Bir körün ömrünün değneğiyle sürünerek geçmesi gibi..
Kendi sevinç pınarımı bulmak için yükseklere uçmam gerekti!
En yükseklerde kaynıyor her şey benim için.
Yüreğim yükseğe pek coşkunca akıyor.
Kara sevdalı mutluluk dolu yazım,
Benim yaz yüreğim nasılda sana hasret.
En yüce Doruklarda biz kurarız yuvamızı.
Kartallar gagalarıyla yiyecek getirsinler biz yalnızlara.
Böylelikle sert rüzgârlar, gece yıldızlar bize komşu olsun.
Bizde böyle sert eselim, bütün kötü ruhların nefesini keselim.
Burası bizim yüksekliğimiz, bizim yurdumuz olsun.
Kayıt Tarihi : 15.2.2012 19:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Wilhelm Nietzsche (Böyle buyurdu Zerdüşt)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!