Her sabah,
akşam`dan kalma
hüzün gazellerini savuruyorum güne.
Ve her sabah,
bir kez daha söz veriyorum kendime
anmayacağım adını diye.
Gün batıp,
gece ay ışığını giyindiğinde üstüne,
ayrılık rüzgarları
özlem soğukluğunu taşıyor beraberinde.
üşüyorum,
üşüyorum yokluğunun ikliminde.
Bütün ışıkları yakıyorum,
duvarlarımda izini,
yastığımda kokunu,
odamın boşluğunda sesini,
seni arıyorum.
Ve şafak,
her sabah olduğu gibi
bir tokat gibi patlayarak yüzümde
söküyor sensizliğe.
Kayıt Tarihi : 13.1.2006 22:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ve her geçen gece eski bir güne elveda derken
Ve ben geçen gecenin hüznüyle hüzünlenirken
Ve ben gelecek geceleri hüzünsüz bekliyorum neden?
Ve ben anladım ki, beklememem gerekeni
bekliyorum neden?
Ve beni üşüten yokluğunda
Artık üşümeyi unutuyorum neden?
TÜM YORUMLAR (2)