Gece ve Efendisi Şiiri - Ensar Cevval

İstanbul sokaklarında ayak sesleri
seyrekleşir, karanlığın hükümranlığında
gecenin yeni sahipleri artık meydanlarda
fahişesi, tinercisi, arsızı, hırsızı, evsizi...
dilsiz, hafızasız gecede yarı özgür adımlar,
duyulmaz hengamesinde gündüzlerin.

Bir korku, gölge, düş gibi yaklaşan
uzaktan uzağa bir insan silueti
yaklaştıkça sisi dağıldı, İstanbul sabahı gibi
belli ki karışık düşünceli
saçına, sakalına dağıtmış serseriliğini;
iskeleye yanaşan vapur sarsıntısından
yarı serhoş, paytak yürüyüşlü...
Kurşun yemiş ceylan sersemliğinde
düşmekten korkar gibi her düşüşünde
toparlanıyordu iki adımlık nefesle
Düştü o kuş ağırlığındaki bedeni kollarıma.
burun sızlatan bir koku yaygın üstüne
bir silgi, hafızayı bertaraf eden bir rayiha
bir bez parçasına sarılı tiner şişesi
belli ki elindeki tek sermayesi
neyi unutmak için kokluyordu
neyi hatırlamak istiyordu
koklarken o çaputu.
Acılarına mı direnişti yüzündeki tebessüm
Yoksa tahayyülündeki sevgili mi öpüyordu

Döndü, yüzüme baktı sessizce
çakır gözlerindeki o yorgun bakışlar
çizgi çizgi, derin yalnızlıklar barındırıyordu;
bir anlatımlık bir sohbetti istediğim;
cevabını bulmak için gözlerindeki pırıltının
nereli olduğumu sorarken üşüyordu
Vanlıyım.dediğimde güzel şehir dedi.
görmüşmüydü, yoksa laf olsun muydu sözleri! ..
-Sen nerelisin? diye sorduğumda
-Kafam iyi olmaz ise hatırlarım...şeydi.! ..?
bir sigara yaktı ve kayboldu dumanında
son kez dönüp baktı ardına ve seslendi:
-''Her yıldız kayması ve gece bir ölüm demektir
bu yüzden gökyüzüne hiç bakmam ve uyumam geceleri
uyanıkken görmediklerimi görmek korkusuyla.''-
ve süklüm püklüm sefaletiyle,
çekip gitti; gecenin kollarında.
gözlerimde bir sis bırakarak geldiği gibi.