Gece... Şehir... Ve Ben...

Nedir bu içinden çıkamadığım?
Gecenin siyahıyla anlaşmazlığı artan
Sadece ben miyim?
Ah o içinden geçmeye çalıştığım çember
Izdırap duraklarında çile çeken yavrular

İncel incel de kırıl
Devranın kara yazan elleri
Ve bir yürek dolaşsın dursun
Puslu ve karlı bir Erzurum gecesinde
Aklığı gökyüzüne vuran terkedilmiş mahalleleri
Toplasın sokak sokak kapı kapı
Bir hüzünden geriye kalanları

Nedâmet hissiyle yanarken hicran sarhoşları
Terketsem ben de
Yaprakları dökülmüş bu kenti
Ve düşünsem bir sokak başında
Sırtımda kar taneleri
Elimde sigara
Ne kalacaktır hatıralarda
Benden geri?

Yıldızsız bir gökyüzü altında
Soru yağmuruna tuttuğumda ben beni
Korkunun sarmalı uzadıkça uzadığında
Kim bildirecek ülkeme
Esenlik getiren rüzgarın
Ne yandan eseceğini?

Karlı bir gecede
Büyüdüğünde
Hep büyüdüğünde çelişkiler yumağı
Türküler yolumu kesip
Şarkılar damarlarıma yürüdüğünde

Yürüdüğünde geçmişim
Geçit vermez dağlar gibi
Heybetle üzerime yürüdüğünde
Ve sitemim...
Bir bıçak gibi yardığında geceyi
Gecenin sahibine sığınırım

Önce bir sızı başlar inceden ince
Çoğaldıkça çoğalır sonra
Gece ilerledikçe acılarım

Korkularım... ah korkularım...
Sardığında simsiyah benekler misali yüreğimi
Yüreğimden el çekerim
Ard arda hep aynı soru gelir aklıma
Ben bu yaralara nasıl hükmederim?

Saatlerce bakışırız geceyle
O dinler ben inlerim
Korkmadan... çekinmeden
Sırrımı ancak ve ancak
Geceye emanet ederim
Ve acılarımdan sadece
Geceye sözederim

Gece boyunca tükenmeyen
İçli bir türkü olur şiirim
Avuntum... dayanağım
Ve sevgilim
Bilir misin senin yüzünden neler çekerim?

Bilir misin?
Sokakları ıssızlık sarıp
Herkes bir mekâna daldığında
Ölgün lambaların aydınlattığı
Köşe başlarında
Ben kimi beklerim?

Şehir yeni feryatlarla sarsılıp
Eski feryatlar unutulduğunda
Saat aynı saat, dem aynı demdir
Ve bu karlı şehirde zaman gecedir
Her günkü yerimden şehri seyrederim

Bir puslu karanlık sarmıştır uzayıp giden evleri
Kar yağar, ay dolanır, bir hüzün sarar karlı şehri
Vurur benim de sineme bir sevda meltemi
Bir ağlayış tuttururuz birlikte
Şehir serseri...
Ben serseri...

Ben her gece
Acılar tırmalarken yüreğimi
İşte buradan
Tam buradan
Şehri seyrederim
Sorar kadim zamanların şehri
“Ben niye böyle derbederim? ”
Anılarım tarumar oldu
Kadir bilmez insanlar elinde

Ama yine de
Bir kara sevda gibi
Çıkmaz senin aşkın içerimden
Ey şehir! / Sen bir başka olursun her gece
Ben bir başka ben

Biz ki kar mehtabının
Hırçın çocuklarıyız
Türküler çığırırız birlikte
Yanar derûnumuzda ateşten mısralar
Uzun bir geçmişi işte böyle her gece
Gözümüzde yaşlarla yeni baştan
Bir daha bir daha yadederiz

Sen ey kavgamızın şehri...
Hüsranlarımızın... aşklarımızın şehri...
Tozlu yollarında geçti ömrümüz
Aklımız sende erdi
Hep seni gördük karşımızda
Sende kurduk hayallerimizi...
Alışkanlıklarımızı sende edindik
Sen çıkardın karşımıza sevdiklerimizi

Sen ey... Acılarımızın şehri...
Sende dirildi yüreğimiz
Sende düştü yangınlara
Sende yazıldık
Sende yakıldık sevdanın narına
Anı sahibi olduğumuzu anlamadan daha
Sen de gömdük anılarımızı toprağa

Doyumsuz yaz gecelerinde
Türküler doldururdu göğümüzü göğsümüzü
Bizi sana seni bize anlatan
Keder dolu hicran dolu türküler

Sen ey... Kalbimizin şehri...
Dayamışsın sırtını
Palandöken gibi ulu bir dağa
Ve asırlardır emzirirsin bir anne şefkatiyle
Sevenlerini... Sevmeyenlerini...
Sana ihanet edenleri...

Şehir... Ey şehir...
Aşkımı sana anlatamadım.
Şehir...Ey şehir...
Seni anlatacak kelime bulamadım
Dilim dolandı, içerim yandı
Şakaklarımda yangınlarla
İçi boş sabahlara uyandım
Geceler boyu yalnız ve garip
Bir Mecnun gibi
Sokaklarında ağladım
Geçmişimi... acılarımı...
Yaşamadığım sevdalarımı
Bir Leyla gibi
Sana sordum
Sende aradım

Şehir... Ey Şehir...
Yokluğunun ne olduğunu
Seni kaybedince anladım

Şehir... Ey şehir...
Yıllar var ki
Gölgende uzayan şekilleri
Sen sanmaktan usandım
Aralık- 2001