Gece Saklayan Orman Şafakla sattı Beni

gecenin zifir karanlığı
sırf canım sıkılmasın diye
ormanda yürüyorum
kımsecikler yok
varsa da ben görmüyorum
duymuyorum da hiçbir ses
korkmuyorum

ayaklarım takılıyor
çarpıyorum ağaçlara
afedersiniz diyorum
o yeşil karanlık
beni görmüyor
duymuyor da
herhalde beni adam yerine koymuyor

üzülmüyorum
yürüyorum şafağa
sığara içmiyorum
çok arzuladığım halde
gecenin bir yarısında
rahatsız etmek istemiyorum ormanı
dayanıyorum

uykum geliyor
benim gibi yüreği yanık
bir ağaç kavuğunda
bir kaç saat dinleniyorum
çiy düşmüş çimenlere
tan ağarmak üzere
uyanıyorum

güneş yükselirken ağır ağır
ormanın üstünde
götürüyorlar beni
gözlerim bağlı
gecenin karasından da kara
bir çapıt parçası
üzülmüyorum

gece aşkımı saklayan karanlık
şafaktan sonra satıyor beni...
aldırmıyorum...