Gece Şiiri - Ahmet Erdem Özsoy

Üzüntünün arttığı zaman
Tedirginlik yoğunlaşıyor
Yıldızlar gözüktü
Şimdi hayallerin zamanı

Ay tepemde
Bana bir şeyler fısıldıyor
Belki vazgeç
Belki devam et diyor

Umutsuzluk tam kalbimden vuruyor
Hayallerim bir bir karanlığa karışıyor
İçim zifiri…
Cam kırıkları acıtıyor

İçimde bir ateş yandı
Tam kalbimde
Önümü aydınlatmıyor
Aksine karartıyor

İçim daralıyor
Kaldırımlar bana
“ECEL” diyor
Ölüm kapımı çalıyor

Her şey kararmış “Belirmiyor”
Anılarım saçılmış, ölüyorum
Hayat bitirdi, batırdı beni
Yaşamım çoktan sona erdi

Her zaman elinde kırmızı gülü
Yaşayan bir cesettim
Gülüm soldu ve karardı
Oda öldü
Tıpkı benim gibi

Göğsüme bir hançer saplandı
Kan akmıyor, Üzüntü akıyor
Kanım üzülmüş
Ben bir tükenmiş

Ben geceyi sevmem
Ben geceyi severim
Gidişler hep beni üzer
Gidişler hep yaralar

Her zaman yaralıyım
Ölüm her gün eşiğimde
Buz gibiyim
Bir dostum yok

Daralıyorum…
HER ŞEY duvarlar üstüme geliyor
İnsanlar bir kere “iyi” demiyor
Kötü insanlar beni çepeçevre sarıyor

Uyuz köpekler havlıyor
Cır cır böceği cızlıyor

Zifiri karanlık çöktü gönlüme
Telaş ve yaşanmışlık üzüntüleri
Suçumuz gece
Suçumuz koyu

Günlüm aydınlığa kavuşamadı
Gece gönlümü yakıp yıktı
Belki gece,
Suskunluğun anahtarı gece

Hüzünüm hece, hece
Bir nefes almaya gücüm yetmez
Tükettin beni gece
Senin gibi karamsarım artık

Belki gün doğar diye bekledim
Belki biri gelir diye bağlandım
Ama bu gece…,
Mutsuz bir gülümseme sardı beni

Sıkıca kavradı,
Beni zorladı
Canımı çok acıttı
Kalbimi kırdı…

Yalvarırım, Yalvarırım
Güneş doğsun
Gece bitsin artık
Umudum geri gelsin

Kafeste bir kuş gibiyim
Özgür değilim, Gece esiriyim
Zorla isteksizce, Savrulan
Bir kış yeliyim

Sis çöküyor
Hava puslanıyor
Ben güneşi beklerken
Güneşim terk edip gidiyor

Belki pişman olur
Belki geri döner, Keşke gelse
Ama ben keşke demekten yoruldum
Keşkeler, bıçakladı kalbimden artık

Herkes söyler
Gece üzer
Ama belki huzuru da var
Hayat ezbere yaşanmaz
Gece mutlu bazen
Sessizlik gerek zaten

Sabah baktım martılar
Uçuşuyor denizin üstünde
Gece baktım hiç martı
Umutluydum göremedim

İçim buruldu
Etrafım kuru sarmaşıklar
Bir bir ölen her şey
Ve bir bir terk eden her insan
Ben bir kara gülüm
Yapraklarım bırakıp gidiyor
Biri giderken ardına bakmıyor
Ben bir kara gülüm
Kokum yok, Dikenim yok
Can acıtmıyorum ama canım acıyor