Geç Kalmak Şiiri - Yahya Oğuz

Kayabaşında filizlenen sonbahar tanesi
Düşüyle sahte annenin emzirdiği bebek
Bir de yazılmamış kitapsın ezberden önce
Sonu ketum biten bütün imkânlara gebe
Yanlış yerde beynin gıcırtılıdır
Kalemi ağaç gibi tutar ellerin
Evet, vardır yanlış mekânlar
Ölümlerin aşinalığı ve utancın fazlalığından
Yedek yüzlerin revaçta olduğu
Sandıklardaki gerçeği bitlerin koruduğu
Durmuş, eski saate bütün kuşakların odaklandığı
Aynı vakti yaşadıkları tuhaf yerler
Üstelik adını saran çoğunluktadır

Kadim heybene yeni cümleler ararken
İnsan tasarımlı bir kader eşkıyası
Engine çıkan bütün geçitleri tutmuştur
Kelimeler bir yabancı gibi inerler hanene
İlk çıkıntılarına uyan molozlar yerleşiktir
Çok köşeli gösteren şema ile bakarsan
Duvarlarında çerçevene kırpılmış manzaralar
Çağdaş heykellerden yontulmuş ucube putlar
Öyle ki bütün bakışların çıkmaz sokak
Tek halka yapar suya attığın taşlar
Masada ekmeği yetişen bir memur
Veya şimdilik işleyen bir saatsin sadece
Yastık yaparsın çok bilinmeyenli denklemleri
İçinde uyduruk çözümler kayıtlıdır
Artık ölü denklemlerin yüzleri sanki sen
Yani meraksız ve yapışkan itaatkârlık
Yinelenen bir intiharın faili olarak suçlusun
Ancak kendinle –cebren- ödeşebilirsin
Suçlusun bilemezsin…

Omuzlarına kuşanıp tanrının işlevini
Siyah bulutlarını kasarak, durun dersin
Bildiğin tek yol vardır göstermeye işaretli
Sadece unutkanlar bırakır yüzlerini
Bulaşmışken her ete çürükçül hüzün
Vicdanın el verir çoğunluğu yargılamaya
Gururla dışa vurunca acımayı
Nedense hiçbir gariplik duymazsın
Yine de bir tarafı hep mavidir gözlerinin
Düşlerde beslenir yasak şehirlerin
İçimde tutsak zaferlerden bilirim
Gerçeğe münhasır bir liman çağırır
Beyaz yelkenlilerin kendi rüzgârlarıyla ayrıldığı
Eski cüssenle asla gidemezsin
İstersen, çok geç kalırsın
Artık yazılmış bir kitapsın

Ağustos 2011