Geç Kalırım Diye, Üzülürdüm...

Sana doğru yürüyorum;
maksadım seni görmek değildi.
Senin beni görmeni,
düşmediğimi, devrilmediğimi görmeni istememdendi.

Yürüyorum durmayasıya, ayaklarımın altı ısınıyor,
tabanlarımda peydahlanan yanmaya rağmen,
senin geçmen ihtimali olan yollardayım,
elbet geçeceksin, bir araç camından göreceksin beni.
Sana yaklaştığımı hissediyorum,
bir sınır koyuyorum gözlerimle,
bir duvar örüyorum aramıza,
daha fazla yaklaşmak istemiyorum sana.

Araçların markalarını, plakalarını okuyorum,
senin, içinde olma ihtimaline karşı ezberliyorum.
Ezilmiş, dağılmış bir ruh halindeyim,
gözlerim kararıyor, içim daralıyor.
Bir köşe başındayım, yürüyemiyorum,
bir şeyler durduruyor beni, bir şeyler.
ne olduklarını bilemiyorum,
bekliyorum.

Hep beklerdim ya seni bir yerlerde,
bazen sen beklerdin ya benim gelmemi;
üzülürdüm, geç kalıyorum diye,
oysa sen, hala yoksun görünürlerde.
Belki haklısın, beklendiğini bilmiyorsun,
o, eski sen olsaydın,
hissederdin beklendiğini, gelirdin,
sözlerin vardı, bekletmem, hep gelirim derdin.
Bu akşam, seni beklediğimi hissetme,
gelmeni istemiyorum, sadece geç buralardan.
Seni görmek de istemiyorum,
senin beni görmen, geçirecek taban acılarımı.
Sonra git istediğin ve de gideceğin yere,
zannetme ki, ezildim bu sevdadan.
Pişmanlık da duymuyorum sensiz yaşamdan,
sadece sahiplenmek istiyorum senli anılarımı.

Onlar kirlenmemişlerdi, tozlanmamışlardı,
hep gülümsüyorlar beynimin kuytularında.
senin saygının olmadığı,
benim, sahiplendiğim yerlerde.
Geçmiyorsun, bakabildiğim yerlerden,
ama;
geçtiğini hissediyorum, beni gördüğünü de,
sen, hislerini kaybettiğin anda.
İzmir