Geç Kalınmış Şiiri - Kağan İşçen

terim damlıyor kaldırımlara
dipdiri bir mevsim
yalnızlığımda karıncalanırken
polen tozu gülümser yüzüyle
yeni hayatlar peşinde...

sensizliği ölüm de bastıramaz
bunu bu bahar daha iyi anladım
eve geç kaldığım halde
dışarıya doyamamaktan değil ama
badem ağaçlarına dalıp gidişimden...

abartılı iyimserliktir yaşamak
geç kalınmış aşkın ertesinde
akşam yağmurlarına sığınmak kadar
acıtıcı bir yalnızlıkta
değişik sokak kokularıyla
gönül eğleyen boşluğun
uykusuzluk seramonisinde...

ağır koyuluğu biter kışın
kuşlar yabancılaşır
donukluğuna gözlerimi güne açışımın
bencilleşir anıları sahiplenmek
gömülürüm umutlara
yaz sıcağına yakın bir yerde...