Geç Kaldığımız Şiiri - Mustafa Eldeniz

düştü ayrılık
imlasız bir ateşin esrarına
sözlerinden tutuştu şair
zamanını sayıklayan gece saati
biraz keder,incinmiş bir kutsallık
kaldırımlara
bırakıp gitti
gözlerine çizdiğim nehirleri…..

şimdi sokaklara böldüğüm özlemim
eskil bir hayal gibi durur penceremde
yağmurlara dilini veren öyküm
yedi yollu sır
çözülür ölümlü yüreğimde
camlara vurur…

yedi zamanlı takvimlerde
ölü ruhlara karıştı yollar
o imlasız ateşlerde unutuşumuz
adressiz dünyalar
avuç içlerimize çizilmiş falda değil
ellerimizi uzattığımız
kahinin gözlerinde görmüştük ilk
kendi ayrılıklarımıza uyanışımızı…

başka bedenlerde uyuyorduk
bir kara büyünün aldattığı düşlerde
hiç
hiç dokunmadan birbirimize
ilerliyorduk tarih gibi,mevsimler gibi…
yeniden yorulduk
yinelenen yorgunluk
adsız ölümlerimize yazdı bizi
hiç bilmiyorduk birbirimizi
birbirimize ne kadar benzediğimizi…

senin intiharların benim coğrafyamda
benim hayallerim göğsünün batıklarında bitti
eski tapınaklar gibi
içimizde binlerce sahipsiz tanrı izi...
rüzgara eğilen duvarlarımızda silinen seslerimiz
yosun kokusu
silkelenip yenilenme tutkusu
ve geç kalışımız
geç kaldığımız…