Gazzeli Masum Çocuklar

Gazzeli masum çocuklar…
Gazze’nin dar sokaklarında
bir avuç nefes arıyorlar,
Gökyüzü diye baktıkları yerde
Demir bir uğultu var şimdi,
Her yankısı bir çığlık,
Her çığlık bir çocuk kalbi…
Toprak sıcak, ateşten değil artık
Düşen kardeşlerinin
küçücük ellerinden.
Bir oyuncak ayı, bir yarım ekmek, bir umut…
Hepsi aynı enkazın altında.
Gazze üzerine, gece değil, acı çöktü.
Gökyüzü kararmadı, sadece utandı.
çocukların üzerine çöküşünden.
Bir şehrin nefesini, bir avuç çocuk taşıyor artık
kanlı yüzleriyle, titreyen elleriyle,
yaşamak için çırpınan kalpleriyle.
Oysa onlar özgürlük istiyor sadece:
Gökyüzü mavi kalsın,
Ekmek bölünmesin,
Anne sesi susmasın diye…
Bombalar sağır ediyor kentleri
Her patlamada
bir sandalye devriliyor,
bir oyuncak susuyor,
bir kardeş eksiliyor.
ama onların fısıltısı bile
dünyayı utandırmaya yeter:
Dünya bakıyor sadece
Bir şehrin kalbi,
bir çocuğun yüzünde atıyor artık
kanla, tozla, korkuyla karışık.
Yüzleri kan içinde, elleri titrek,
ama dilleri hâlâ bir kelimeyi bırakmıyor:
“Özgürlük…”
Ve Gazze’de küçücük bir fısıltı,
bir çığlığa dönüşüyor her gün:
“Biz masumuz.
Biz çocuklarız.
Yaşamak istiyoruz.”