Gazel Sarısı Şiiri - Adnan Durmaz

son yapraklar
sonsuzluğu dinliyor
soluyor ateşler dağlarda
günler inliyor
bağırsam sesim taş kesilir havada
sularda bekleyiş
gözlerde keder
sebepsiz bir ayrılık korkusu
ürkek serçe sevgililer
saçları hicran
sesleri ıslanıyor kederde
sarılıp uyumak yokmuş
yağmurlu evlerde
uyanıp da çiçek açmak yokmuş kaderde

uzak bir yerlerde gök
tut ki tutsak göklerin bulutuydum
bir hazin bekleyişe ağlardım gecelerde
sabır taşlarında bilendim
ben kirpiklerimde yıldızlar toplama ustası kesildim yalnızlıklarda
ırmağıma yokluğunun ırmakları karışırdı
kendini kanatan
gülsüz dikendim
çünkü sen hep giderdin
hep giderdin
giderdin
dallarından düşen son yaprak bendim

son yapraklar
sonsuzluğu dinliyor
yukarda dehşet bir gök yarılmakta
altta koca şehir inliyor

gazel sarısı bir kadın
yaprak döküyor kırkıncı odalarda
yorgun kanatlarıyla göç eden düş kuşları
varsın karlı bozkırlar sarsın yaramı
bir kadın ağlasın dönülmez uzaklarda
gözlerinde gün batımları

yapraklar savuracağım
yarini yarasından öpsün kalanlar
bir gün anladıkları zaman
en çok kendine söylenir aşkta yalanlar

KASIM 2004
adnan durmaz