Garip Yahya Şiiri - Bekir Sami Ünsal

GARİP YAHYA

O da bir âdemdi kendi halinde
Yaşını sorarsan henüz onunda
Azap durmuş idi zengin yanında
İşine hep dört el ile sarıldı

Ölünce sahibi, kıymeti bitti
Yerine geçenler, sırtından itti
Çekip gitmesine, bir bakış yetti
Ne küstü kimseye ne de darıldı

Koşardı her işe, azimle gayet
Bu hali kim görüp, söz etse şayet
Verdiği cevaba ederdi hayret
Ne gönül koydu o, ne de kırıldı

Düşe kalka geçti yıllar, yaşlandı
Bazen köze döndü, bazen haşlandı
Bazen rağbet gördü, bazen dışlandı
Sanırdı ki her gün, ölüp dirildi

Kendisinden ağır yükü taşırdı
Kış gelince hasta olur, üşürdü
Bu dert bir gün onu naçar düşürdü
Ölünce dediler: Yükten yoruldu

Haksöyler’im, garip Yahya gönlümde
Hayali hep gözlerimin önünde
Yolculadık onu, bir kış gününde
Ne adı duyuldu, ne de soruldu