* Gani * Şiiri - Halit Demir

Küçücük bir çocukdum, henüz yedi yaşında
Fakirdik otururduk, muhabbetle bir handa

Bir konak bulunurdu, hemen sokak başında
Dışardan bakar idik, bu saray yavrusuna

Bu konakta yaşardı, zengin mi zengin biri
İriyarı pos bıyık, kibirli esmer biri

Lakabına derlerdi, Kul yedilerin Gani
Yağız bir delikanlı, selam vermez bir fani

Korkardım bu halinden, ürkerdim ceylan gibi
Pusup ta bir köşeye, çabucak geçse bari

Ganiden duymamışlar, bugüne kadar selam
Varlıklı ya bu insan, herkes çekinir ondan

Görmedim bu konakta, kırk tane oda varmış
Ağır misafirler ise, burada konaklarmış

Bahçesini görmüştüm, her türlü güzel çiçek
O bahçeye girmekse, yürek isterdi yürek

İmrenirdim görünce, bizimde olsun derdim
İçinde top oynayıp, salınırdım ben her gün

Babam memurdu benim, tayini çıkıp gittik
Bir anı kaldı bende, onu bırakıp gittik

Yıllar ne çabuk geçti, babam emekli oldu,
Bu hayat yolum ise, yolun yarısı oldu

Yıllardan sonra bir gün, gittim o memlekete
Eski hatıralarım, canlandı gözlerimde

Küçük ildi o zaman, şimdi büyük bir şehir
Gezdim sokaklarında, bazen ki bad-ı seyir

Vardım çay ocağına, oturdum bir köşeye
Gözüm birden ilişti, tablayı boşaltan yüze

Saç sakala karışmış, üst başı per-perişan
Yakada bir karış kir, haliyse darmadağan

Seslendim Emmi dedim, hele otur iç bir çay
Kahveci olmaz dedi, o cezalı içmez çay

Cezası ne ki sordum, bu çayı ben söyledim
Sen ki buralı değilsin, anlaşıldı hemşerim

Yıllar önce bulundum, tanır mısın bunu sen
Ne tanırım kahveci, kimin nesi bu acem

Oturduğum çevreyi, kahveciye söyledim
Kahveci bu adam mı, sen tanırsın hemşerim

Bu adam gençken beni, öyle bir dövmüştü ki
Çok varlıklı aileydi, büyük bir mirasyedi

Allah kelamı etmez, ne oldum delisiydi
Çalışmaz çaka atan, Kul yedilerin Gani

Birden duyduklarıma, donup ta öyle kaldım
Bu cüce adam mı ha, tanımadım şaşırdım

Ne oldum dememek lazım, ne olacam demeli
Ol büyük yaratana, şükrü daim etmeli

Erzincan / 01.06.2004 / Halit Demir