Gamsız Ruhlar Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Kimsem yok, bak üşümeye başladım.
Yalnızlık öğretiyor ama tahammül edebilmeyi
Batmasın gözüne ağarmış saçlarım,
İbret bil, düşünmekten ağaran saçları seyretmeyi.

Sonbahar dolaşmaya başladı damarlarımda,
Gönlüm yapraklarını döktü, birtek dalları var.
Sesin cevelan olmuş kulaklarımda,
Bekletme daha kadın, yakındır ecelim, vakit dar.

Kafamın içi darmaduman sanki kış kıyamet,
Düşündükçe batar sandalım, nereye kadar sabret,
Bu tutunduğum son dalım, hayat denizinde batıyorum
Uzatsan elini, bir hayaldir, çıkıp kıyında yaşıyorum.

Korkmuyorum artık yalnızlıktan, sokak lambakları ışığım oldu.
Korktuğum şey çoktan gelmiş başıma, aklım yalnızlığa evlatlık oldu.
Defalarca ölüp dirilmişim her gece, zifiri karanlıklar kefenim oldu.
Binlerce insanla dolu bu şehir, mezar taşım gibi tenha oldu!

Nasıl anlasın beni gamsız ruhlar,
Sınanmadan bilinir mi elemler acılar.
Gözlerim karardı, aklım kalbime kahırlanır,
Düşman değiller ki, her gece kalbim aklımda ağırlanır.