Fuzuli Şiirleri - Şair Fuzuli

Bî-kesliğ olup sana mukarrer
Bî-kes olasan müdâm ü bî-zer

Âkil kişi dûr-bîn gerekdür
Dünyâya ümîd bir direkdür

Sen meyl-i ferâğ u râhat etdün
Bir künc dutup ferâğat etdün

Göster mana hem tarîk-i râhat
Kim sen nişe eyledün ferâğat

Ey fark-ı emel külâh-dûzı
Sâhib-rakam-ı berât-ı rûzî

Rahm et men-i zâr ü bî-nevâya
Derd-i dilümi yetür devâya

Kurban sana özge nâzenînler
İdrâküne yüz min âferînler

Kimse çü sana vefâda yetmez
Cânın sana kimse verse yetmez

Mâtem-zedesen siyeh libâsun
Kimdür ol nişedür bu yasun

Derd ü elemün denizi daşdı
Seylâb-ı belâ başumdan aşdı

Geh dağdağa-i tabîb gördüm
Geh sa‘y ile Ka‘beye yöğürdüm

Açılmadı hîç bâbdan bâb
Tedbîrüme âciz oldı ahbâb

Cânum gedeli besî zamandur
Cismümdeki şimdi özge cândur

Sensen hâlâ tenümde cânum
Gözde nûrum ciğerde kanum

Âvâzı idi besî mülâyim
Üslûbı dürüst usûli kâim

Tahrîr ile her çekende âvâz
Kuşlara dutardı râh-ı pervâz

Kimdür ki cihânda fânî olmaz
Devr-i feleğün amânı olmaz

Dünyâ yedi başlu ejdehâdur
Endîşe-i ülfeti hatâdur

Zâr ağladı eyle kim hem ol dem
Âhı ünine yığıldı âlem

El cem‘ olup etdiler nezâre
Mecnûn-ı siyâh-rûzgâra