Yoruldum Şiiri - Mustafa Erkenekli

Yorulmam sanırdım hep…
İtiraf ediyorum, yoruldum artık…
Ne umut kaldı kavuşmaya,
Ne de unutmaya…
Yeşerirken bir çöl ortasında,
Koparıp attın sevdayı…
Yağmurlara inat,
Üzülmüyorum çekip gitmene…
Gözpınarlarımı tıkadım ihanetlerinle
Ağlamıyorum…

Bende mi, bilmiyorum…
Götürdün mü giderken?
Ya da öldürdün mü?
Şüphe duyuyorum yerinde olduğundan.
Bazen hissedince varlığını,
Seni sevmesin diye
Bir çekiç yapıp sevdadan,
Yüreğimi örsün üstünde dövmekten,
Hatta “Olmazım! ” dediğim sevmekten
Yoruldum…

Nereye gider bu yolculuk?
Musallaya mı?
Yoksa ötesi var mı?
Menzili bilmek değil muradım.
Fakat geri gidiyor
Attığım her adım.
Sana geldikçe uzaklaşmaktan,
Her gülüşe bir acı takmaktan
Yoruldum…

Bir kutup gibiyim
Hep geceyi yaşayan…
Ne pusulam var elimde,
Ne gökyüzünde yıldızlar.
Dolmadı boş kollarım,
Kollarımda kokun var.
Açılmadı yollarım,
Yollarım sırat kadar.
Ölümden medet ummaktan,
Lal dillere sormaktan,
Hayalle gönlü yormaktan
Yoruldum…

Sanma ki ben bendeyim,
Bilirim ki sendeyim.
Bil ki sende yok isem,
Dört yanım taş,
Dört yanım toprak.
Berzahtayım ey sevgili…
Ayrılıp bedenimden
Kendimi seyretmekten,
Her düşümde hayalimi kaybetmekten
Yoruldum…

Çoktan terk etmiş beni
Dokunamıyorum ruhuma.
Ne zaman elimi atsam,
Bende buldum hep seni.
Sen bensin…
Söylesene sevgili,
Peki, ben kimim?
Seni ben, beni bir hiç etmekten,
Başlangıç dediğim her noktada bitmekten
Yoruldum…

Kolay mı sanıyorsun
Dimdik ayakta kalmak?
Ve uğrunda ölümü göze almak?
Çınar gibi heybetli,
Taş kadar sağlam iken
Yırttım attım gönlümü.
Ve şimdi istiyorum
Korkmadığım ölümü.
Ay ışığı ile güneşe karşı gelmekten,
Hayatı bile “Yorgunluk! ” bilmekten
Yoruldum… Yoruldum… Yoruldum…

14.01.2006
G.