Fonda İstanbul'un Büyülü Silueti

Kendimi ayıklıyorum kentin sokaklarından, bir kargaşa,
Bir gürültüyüm artık. Şehre bu kadar geç gelmemeliydik
Diyen dostum boğuşuyor hala onunla bitmez bir
Enerjiyle. Şehir kustukça kendi içine kusuyor, çocukları
Çoğalıyor, fahişeleri, üçüncü cinsiyetleri ve polisleri.
Umursayarak yaşıyorum kenti, boğuşanları görüyorum,
Tüccar didişmelerini, şehre sığındıkça kendinden
Ayrılanları görüyorum. Tıkanan nefesleriyle yoksul ihtiyar
Satıcıları, zabıtaları...

Şehre bana bana konuşuyorum.
Aç gözlülüklerim, korkularım, kavak ağaçları, bakıcılar
Şehrin sokaklarını hala sokak çocukları kadar
Tanıyamadan polisler, şehre son kez dönelim yüzümüzü.
Ayna da görür gibi seyredelim kendimizi
Yansımasında bilelim şehirde olmak nedir öğle sonralarında
Kıran kırana koşturmak, ben olmak nedir.
Denize tanımamak bir deniz şehrinde.

Kendimi ayıklıyorum şehrin sokaklarından
Dostlarımı ayıklıyorum, aşklarımı, köprü altı çocuklarını
Ayıklıyorum. Soğan satıcılarını, işportacıları, fahişeleri
Ayıklıyorum, otomobilleri, gürültüyü, ırza geçmeleri, cinayetleri
Gündüz düşlerini ayıklıyorum, şairleri, sarhoşları ayıklıyorum,
Sokak köpeklerini, hayal kırıklıklarını...

Şehre bana bana konuşuyorum
Fonda istanbul’un büyülü silueti