Fırtınada uyandım Şiiri - Musa Bilgin

Ey kerem sahibi yüce mevlam,
Ölüm kapımı çaldı döndü devran,
Kara görünmez dalgalar yutacak,
Rahmetinle kurtar öfkeli fırtınadan

Tuzaklara düştüm durgun denizde,
Ay karanlık nur doğmuyor geceye,
Ummadığım andı korku dolu saatler,
Dehşete düştüm kılavuzsuz gemide.

Ölüm kol gezerken ibreti alemde,
Uzak sanırdım henüz gelmez diye,
Kahrolası rüyadan uyanamaz oldum,
Fırtınada uyandım kendime gelince.

Azgın dalgalar aman vermiyor alemde,
Ölümün nefesini duyarım can evimde,
Umudum tükenmez senden yana,
Unutmuşum rabbim dalınca gaflete.

Hiç aramazmışım sonsuz nurunu,
Görmezden gelmişim çekirgenin sonunu,
Karıncanın zahmeti boş değilmiş meğer,
Sultan süleyman olmuş gönül dostu.

Nasıl çıkarım mübarek huzuruna,
Güller goncalar derlemedim sana,
Ömür sermayem tükenirmiş meğer,
Fırtınada uyandım ey yüce mevla.

İçimdeki ben,ben değilmiş meğer,
Senden başkası yalanmış meğer,
Korkum endişem ölüm değil,
vuslat vakti sana uzaksam eğer,