Fırtına Gibi Şiiri - Volkan Kırımlıoğlu

Sen gidiyorsun ya!
Bende kalanlar gitmiyor, hiç gitmiyor.

Sen gidiyorsun ya,
Düşlerim darmadağın oluyor,
Ayağım yorgandan çıksa yatağın altında
nasıl olduğunu bilmediğim canavarlardan korkuyor

Sen gidiyorsun ya umutlar soluyor,
Okulda silgisini kaybeden bir çocuk gibi
yaptığım yanlışları düzeltememe korkusu doğuyor
Bu can yalnızlığın karanlığında boğuluyor.

Bende kalanlar gitmiyor, hiç gitmiyor.
Hatıralar yüreğimi sızlatıyor,
Hasbelkader bulduğumuz kurumuş dallarla
çelik çomak oynadığımız çubuklarla
seni toprağa kazıdığımda
hep kalırsın sanıyordum.
Şimdilerde yerinde koca koca binalar olsa da
İzlerin hâlâ şuramda,
ayrılık acıtıyor,
Çaresizlik içimde acımasız bir fırtına gibi bana kıyıyor.

Sen gidiyorsun ya,
Yalnızlık çığ gibi büyüyor,
Gönlüm paramparça oluyor,
Rüzgar nasıl diyar diyar dolaşıyorsa
bir gün tenine değer de bana ulaşır diye
onu bile içime çekişim hep bu yüzden.
O da gelip gidiyor
Ama hayatımda hiçbir şey doğru düzgün gitmiyor!

Ama bil ki, yine de kalbimde bir umut var,
Belki bir gün dönersin diye,
Gönlümdeki yara sarılır belki,
Ve belki bir otobüs durağında
belki bir tren istasyonunda
belki kışın kimsenin uzun zamandır kullanmadığı bir bankta
belki bir leyleğin kanadında
belki bir sonbaharda düşen yaprakta
her zaman ve her yerde
seni hep özleyeceğime
aşk içerim…

Sen gidiyorsun ya
hayatımda hiç bir şey doğru düzgün gitmiyor!

Sen gidiyorsun ya!
neyse bu sefer küfretmeyeceğim!
Sessizce git!

Sen gidiyorsun ya!
Sessizce git!