Film Şiiri - Şahbettin Uluat

Filmi ters çevirdik döndük makine dairesine.
Seç birini tak makinist, bu film makinesine.

Siyah beyaz ya da renkli, fark etmez, izleyelim.
Bu artist nasıl yaşamış, ne yapmış, gözleyelim.

Film sağlamsa kolay kopmaz, rahat rahat izleriz.
Her filmde bir kahraman; sen, ben, o, siz, bizleriz.

Hem rejisör, prodüktör hem kahraman, ne yaptık?
Kendi hayat filmimizi görelim, nasıl çattık.

Öz filmimizde kahraman, başkasında figüran,
Bakalım gerçek jön kimmiş, rolü iyi oynayan.

Dönsün film makinede ki, bakıp ibret alalım.
Kahraman iyiyse biz de gizlice o olalım.

Kahramanın kötüsüne hiç kimse sahip çıkmaz.
Her tarafı ateş olsa ufak bir ateş yakmaz.

Kostümler, mekanlar falan, şartlar ne getirdiyse,
Herkes yaşarken filminde ne yapıp ne gördüyse.

Senin filmin, benim filmim, sırasıyla bakalım.
Bu hayat sinemasından film bitince çıkalım.

Sahne sahneye eklenir, tıpkı hayatlar gibi.
Pek çoğumuz da yanılır, sonsuz hayat var gibi.

Bir filmde jön, ötekinde yardımcı bir karakter.
Birinde kardeş ya da dost, ya bir çoban, bir asker.

Anne, abla, nine, dede, küçük kız, büyük dayı,
Komşu, berber, şoför, müdür ya da bir kabadayı.

Hayat denen bu makine herkese ayrı döner.
Gerçek sinemadan farkı, biter; ışıklar söner.

25.11.2010 00.20