Elini tutmak!
Ve hiç umut yok dediğim anda
Gelen ıslaklığı dudaklarının…
Seni kollarımda hissetmek var ya;
Yapayalnızken ve el yordamıyla ararken güneşi,
Doldurdun içimdeki şu koca hiçlik denizini.
Düştüğümüz zamanlar oldu.
Korkuydu evet, geceleri kemirirdi düşlerimizi.
Bir suratsız ihtiyar kocakarı gibi
Yüzüne bakılmazdı hayat dediğinin…
Kalktığımız zamanlar oldu.
“…Sade gözden ırağız biz,
Alev alev çerağız biz,
Ayrılsakta beraberiz…”
Y. Nalkesen Bestesi
Aylaklığıma sonverdim artık.
Şantiye şefi olacağım bundan böyle.
Az buz da para kazanmayacağım hani.
İlk işim bir araba almak olacak.
Geri kalanıyla, bankadan kredi de alarak;
Arabanın arkasını kitapla dolduracağım,
Şimdi sana “Gel” desem,
Boşlukta yankılanıp dağılır mı sesim?
Marmara’yı geçer de ulaşır m' ola;
Verilecek “Hayır” yanıtı uğruna?
Şimdi sana “Üzgünüm” desem,
Arka bahçesindeyim;
Ben, şimdi bir okulun.
Soğuğun tiz senfonisini ağaçlar söyledi;
Biraz önce...
Parkta iki sevgiliydiler.
Seni hatırlamayınca,
Avunmuyor derviş ruhum.
Olmaz oluyor sabahlar,
Dinmez oluyor gözyaşı.
Tanyerinde sen!
Keklikle papatyanın kızı,
Döndükçe dünya,
Durdukça zorbalığı sömürenlerin;
Bu yağmur hiç dinmeyecek!
Dağlardan bir albatros,
Tetikte bekliyor,
Süzülecek denizlere
Ben var ya; insanları
Kiraz çubuklarını kırar gibi kolay kırarım
Ve gocunmam bundan hiç, gaddarım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!