Fikret Özdal Şiirleri - Şair Fikret Özdal

Aşkı en iyi ben yazdım.

Benden önce kimse tutamadı ateşi.

Onlar mutluluğu istiyorlardı,

'Uğur MUMCU'nun Anısına'

Devrimciyim.
Aman deyin, derin kazın mezarımı.
Kazın ki; yapışmayayım dünyanıza,
Dut ağacını sallayan çocuk gibi.

Dün akşam buradan;

Sert ve sıcak ıslığını çalarak,

Bir adam geçti.

Işığın kırıldığı an,
Kalbinin, direncinin.
İki yakayı birbirine yaklaştırıyor,
Bir vapur hergün.
Bir dalga çırpınıp duruyor,
Gövdesine vuruyor.

Bir martı geçer rüyalarımdan acı çığlığıyla,
Gül bırakır herbirine senden koparılmış.
Ve akşamları deniz bir başka olur;
Sonsuz bir altın cevheri gibi parıldar altımızda...

Seni sorasım gelir;

Bugünlerde;
Dünlerimin nasıl bittiğini düşünmekle geçiriyorum zamanı.
(En ufak yarar sağlamadan)
Ve görüyorum ki;
Bugünler de sanki dün gibi
Uzakta kalıyor her şeye…

İhtilal günleri...Asiler aranıyor.
Kodamanlar şöyle diyor;
“Herşeyin elinde, aşkın bile.
Bir silah vardır, çeliği parıldayan! ”
Lanet okuyorum tümüne;
Kesen, delen, acıtan...

Bizde çocuk olduk, hatırlar mısınız?

Köy çocukları okumak için ne yapar?

Yürürler...

'Ordular! .... İlk hedefiniz Akdenizdir, İLERİ! '

Hepimiz çocuk olduk.
Bir topun peşinde az koşmadık.
Kavgada en önde biz olurduk.
Yakalayıp yere yıktığımızda alkışlanırdık hasmımızı.

Bir adam bilirim;
Ağlıyordu.
Ve dingin maviliklerinde bir rüzgar,
Fırtınalar yaratıyordu.
Bir adam bilirim;
Aşıktı, düpedüz aşık.