Fidan Şiiri - Özlem Şahin

Onbeş Nisan’dı.
Kopardılar, kırdılar baharla çiçek açan
Büyümemiş nazlı fidanı.
Köklerini de salladılar,
sarsıldı kökleri derinlerden.
Bu fidan körpeydi, cılızdı ama
Kendini çınar ağacından daha güçlü sanırdı.
Onun dünyasında dev çınarlar, akasyalar yoktu.
Kendi gibi,
Hatta kendinden de cılız fidanlar vardı.
Onların yanında kendini güçlü sanır,
Çınara, hem de yılları geride bırakmış
asırlık çınara kafa tutardı.
Bir gün uzandı haince acımasız eller,
Tuttular dallarından kollarından
Hırpalayarak kopardılar büyümemiş fidanı.
Yağmur gibi gözlerinden yaşlar boşalsa da,
Cılız fidanlar
kendi çıkarları için harcadılar o narin fidanı.
Şimdi gecedeki yatağının,
Gündeki selvi boyunun yeri boş.
Ne kadar direnirse dirensin,
Ne kadar anlarsa anlasın,
O artık ellerin elinde yavaş yavaş kuruyacak.
Baharı göremeden, gözyaşlarıyla için için eriyecek.
O fidanın koparılması çok mu gerekliydi bilinmez,
Ama kopardılar baharın bağrından, anasının kucağından
Söküp aldılar.
Onbeş Nisan’da esen rüzgârın ardından
Kopardılar fidanı,
Hem de asırlık çınara rağmen kopardılar.
Çınar çırpınıyor, çırpınışları boşa çıkıyor.
Fidana en ağır cezayı verdiler,
Özgürlüğünü elinden aldılar
Aldılar da… o narin fidan
yine de bırakmadı mağrurluğunu
Yine doğruları bulamadı.
Onca şeyden sonra
O yine asi karakteriyle özgürlüğüne kavuştu.
Belki yeniden asırlık çınarlara kafa tutup, başkaldıracak.
Yine koparılacak,
Yine acıları yaşayacak.
Kendi doğrularıyla yaşayan bu fidana yazık oldu.
Artık fidanlar koparılmasın,
Analar ağlamasın.