Fesleğen Kokan Tek Hece’desin…

FESLEĞEN KOKAN TEK HECE’DESİN…

sen benim ruhumda ve beynimde
öyle ulaşılmaz yücelerdesin ki,bir sır gibi…
kuşlara bile söyleyemem,
sınırını koyamam,
tarifini edemem…

seni “yok”ken,”var” edip
nefesin nefesimin yanında olduğunda bile,
yokluğunu hissederken…
gözlerim gözlerinin içinde,
gideceksin diye seni özlerken…
şimdi içimde kızıl bir hasretsin artık…

ben,sen,olmadan
ben,aşk,olmadan
ve,ben seni tanımadan önce
yaşadığım tüm sensiz yıllarımı
tekrar geriye çevirebilsem
seninle tekrar yaşayabilsem o zamanları…
en başından, iki küçük çocuk olsak mesela,
maviyle yeşilin birleşimini resmetsek.
çıplak ayaklarla koşuşturduğumuz çayırlarda,
kelebeklerle yarışıp,güneşe karşı dans etsek.
rüzgarların savurduğu saçlarımın dalgasını seyretsek.
böğürtlenlerin lezzetinde gülüşürken,
boyanan ellerimiz için bir de üzerine azar işitsek.
bana süpürge çöpüne dizdiğimiz papatyalardan taç,
sana mısır püsküllerinden bıyık yaparken,
şimdi içimde kızıl bir hasretsin artık…

ben,sen,olmadan
ben,aşk,olmadan
ve,ben seni tanımadan önce
yaşadığım tüm sensiz yıllarımı
tekrar geriye çevirebilsem
seninle tekrar yaşayabilsem o zamanları…
en başından, mermer gözlerinin gizli bahçesinde,
keskin kokusunun ciğerini yaktığı,
mor bir fesleğen çiçeği olsam,mesela…
sevginle sulanıp,
aşk gibi,aşkınla büyüdükçe yalnız senin için açsam…
solacağım korkusunu yüreğimde taşımadan,
yalnızca senin çiçeğin,
yada fesleğen kokulu yarin olsam..

şimdi içimde kızıl bir hasretsin artık…
seni o kadar çok özlüyorum ki…
seni o kadar çok arıyorum ki…
yokluğunda acıyıp,kanarken,
gözlerimin gördüğü aynalardaki ben dahil,
her şey “sen” oluyorsun biranda…
kulağımın duyduğu tüm sesler,senin sesin oluyor…
ve,bütün sesler kalbimle beynim arasında
fesleğen kokan bir tek hece olup çınlıyor “sen” diye….

Canan KARATOĞMA