Feryadı İsyan Şiiri - Özlem Çay

sana yukardan değil
tam göz hizamın, göğsümü delen
nazarından baktım
koca şehir!
ölüm döşeğinde inleyen döşün
sesine aktım,
öyle uzak, öyle kıstırılmış..
susan hecelerin boğuluyor akıntı da
zapt edilen masalların savruluyor,
uğultuyla geçiyorlar
yanı başımdan..
..
'kolektif bir yıkılış' dedim,
uzak bir tepeden
içine akarken istanbul!
kimi namlunun ucunda barut içinde
kimi tetiğin başında
cinnet kıyısında.
sürü dağınıklığından muzdarip,
ciğere kovulmuş kükremeler.
haykır!
şuursuz bir cehennem ateşi
yutmak isteyen cennetini..

çiçeğe küs pervazların
gün aymamış pencerelerinden;
sis inmiş amâ gözlerle
baktım sana İstanbul!
gör denilene kör kalmış yürek od'uyla..
di'li geçmiş zamana mahkûm hükmün
anı yüküyle ezilmiş..
kısık sesler
azınlık çoğunluklar yaratırken
yıkıklığın feryadını duymuyor sağır kalpler,
bağır!
yalnızlığinaa çökmüş haramiler...⚘
.....özlem/
kasım/sekiz