Bir ağustos gecesinde ay bölünmüş gökte. Kınalı saçların düşerken yüzüne sevdiklerim küçük yıldızlar gibi benimle.Biliyor musun yaren yazdıkça kapanıyor ruhumun yaraları.Yaralar kanadıkça kapanır. Biter acının kanı. Acı tükenince yeniden doğar her şey. Hiçliktir her şey. Ve her şey hiçbir şey.
Bana kendini anlat. Benim anlatacaklarım bitmez. Ve yeniden doğacağım yeni günle ben ve senle.
Yaren aradıklarımı buluyorum sonunda. Nedenler ve niçinler yanıtlanıyor bir bir. Ve karanlıktan doğuyor güneş. Her şeyin zıddı var yaren. Acının biteğinde mutluluk.
Yaren sorgusuz yaşamak ne güzel. Ve ne güzel gökte ay balkırken izlemek. Yaren kuşlar artık göç etmez yuvalarını kurdular gerçeğe. Bu arayış bitti. Bitti yaren. Ruhumun aymazları aydınlanıyor.
Öpüyorum seni
Küçük bir çocuğun saflığıyla bakmışım bu zamana kadar hayata. Gerçeklerden kaçmışım.Ve kendime öyle bir dünya kurmuşum ki nasıl anlatsam. Benim gerçeklerim sadece bana ait olanlarmış. Ben herkesten bana benzemesini istemişim. Ne kadar garip değil mi yaren. Aslında acı diye bir şey de yok biliyor musun. Hayalde acı çekmek kadar anlamsız bir şey de olamaz.
Herkes beni sevsin olamaz böyle bir şey. Bu gerçek dışı bir düş. Düşlerle yaşamak kadar düş olamaz yaren. Kendimi çözdükçe kendime yaptığım haksızlığı daha iyi anlıyorum. Ben ruhumu ortaya koymamışım ki. Ben hep gizlenmişim yaren. Duygularımı düşüncelerimi gizlemişim. Ve ortaya çıkmak. Hem de aslanlar gibi.
Yok böyle bir şey. Yaşama bir koza ör ve o koza içinde uyu. Bu olamaz yaren. Bu olanaksız bir şey. Bu hayal bu anlamsız. Bu kendinden kaçmak yaren. Bu gerçeklerden kaçmak. Yok gerçeklerle yüzleşme zamanı çoktan gelmiş ve geçiyor yaren. Öfkelenmek ve kin duymak. Olamaz böyle bir şey. Dışarıdan özür dilemek ve içinden ben haklıyım demek. Yok be yaren gerçekten yok. Sıkıntılarım bana çok şey anlatıyormuş da ben anlamak istemiyormuşum. Dedim ya sana yazdıkça bazı şeyleri daha iyi anlıyorum. Yaşamak güzel şey be yaren. Öpüyorum seni.
TUT ELİMİ ÇOCUK
Tut elimi çocuk,
Yürüyelim geceleri.
Yıldızlardan toplayalım,
Göğsümüzün orta yerine,
Hayatın renklerini.
Dağ yamacında çoban ateşi,
Isıtırken yüreğini.
Kızıla varmış bulutlar.
Bir yarasa uçar,
Gün geceye ulanırken.
Sigara dumanında uzak sevdalar,
Zaman izini sürerek kirli bir sabahla soluklanıyor.Tenim su tomurcuklarında ıslanıyor.
Yaşlıydı bu kent ve rüzgar.İnsanlar yalanlarla yıkanıyordu.Yangına durmuştu yürek ve bu yangında su suçsuzdu.
Yaren zaman yeşile dokundukça sarartıp döküyordu. Acılar tozlu raflarda yerlerinden alınıp tozları silinip yerlerine konuluyordu. Denizler, dalgaları gizlenerek seviliyordu.
Giyinmiş kuşanmış ağaçlar dayamış alnını güne, dallarında kuşları dinliyordu.Sesler geçiyordu kıyılarımdan.Tanıdık değildi çoğu. Ve kimliksizdi.
Nendeler niçinler yaren. Bir baykuş yalnızlığında öterken, yıldızlar tutuşuyordu gök tavanında.
Koyu karanlıktı. Karanlıkta tanınmıyordu gül. Yaren karanlık gizliyor kirlenen her şeyi. Çocukları düşündüm.Süt kokan ağızlarında taşıyorlardı sevgilerini.Ve istedim yürek yurtlarına girmesin yokluğun elleri
Mevsiminde uyku vakti. Güz gülleriyle soldu güneş. Yeşil sarardı. Kırlangıçlar çoğaldı. Rüzgar üşüdü. Geceler uzadı. Yıldızlar erken üşüştü gök tavanına. Sesler erkenden çekildi evlere.
Beni sorarsan iyiyim. İyi olmak ne demekse? . Yaşamı sorguluyorum. Niçin yaşadığımı. Yaşamın ne olduğunu. İnancını kaybetmeden yaşamak güzel be yaren. Yarınlara yuva kurmak da güzel. Yaşam değerlerimi sıralıyorum. Bu zamana kadar bilmediğim soruları soruyorum kendime. Yanıtlamak üzere.
Biliyor musun yaren. Amaçsız yaşamak kadar insanı yoran hiçbir şey yok. Zaman yoruyor insanı. Zaman bir rüzgar gibi esip geçiyor. Yaşam tekrarlar gibi olsa da değil aslında. Tekrar gibi olan ama aynısı olanaksız olan.
Sıcak dudaklarınla avutsam geceyi. Kan bir başka aksa yüreğimde. Tek yüreğe sığınsak. Soluğun ısıtsa kanımı.Ten tomurcuklarımı silsen. Uyusak. Sevda yurtlarına varsak. Mem İle Zen’i Leyla ile Mecnunu görsek. Dayasak omuzlara onları. Değil mi yaren?
Mevsim izini vurmuş, yapraklara,
Dal kaldıramaz ağırlığı,
Gün, karşılarken ayrılığı.
Dumansız yanan hasret,
Yaprak dökümünde alevlenir.
İstemem kimseden,
Sadece mutluluk resminden başka
Ya da,
Fırtınaya, rüzgara inat sesimden başka
İstemem,
Ak ve duru gökten başka
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!