Fazla Açık Şiir Şiiri - Azad Kara Seyrek

Bugün şey oldu. Kendimi aşırı yalnız hissettim ve bunu gidermek için açtığım her kapı kendinden fazlaca emin bir rüzgarla suratıma kapandı. Sinir bozucuydu. Sonunda buna bir çözüm bulsun diye tanrıya bile şikayette bulundum. O da bana kendimi gönderdi sanırım ki şu an yazı yazıyorum. İyi de ben kendimi istemiyorum ki, çok sıkıldım ben kendimden. Başkalarıyla hatta mümkünse kadın ve mükemmel derecede ateşli birileriyle sohbet etmek, tanışmak ve hiç beklemediğimiz bir şekilde baş döndürücü bir yakınlık kurmak istiyorum. Bunları kendimle yapamam. Yapsam dahi aynı tadı vermez ki zaten ben de biri tarafından ama istediğim biri tarafından ciddi anlamda değer görmeden kendimle olan mesafemi katedebileceğimi düşünmüyorum. Oturup dinlemicem bile büyük ihtimalle kendimi sıkıcı gelecek konuşmalarım. Çünkü başka biri dinlemeye tenezzül dahi etmemiş ben ne edicem. Kadın gibi düşünüyorum sanırım. Birine talep ne denli fazlaysa onlarda sıraya girerler. Götü yiyen kimsenin konuşmaktan keyif almadığı duygularını kontrol edemeyen ve yayvan ağızla konuşan bir ruh hastasını sevsin. Herkes sever başarılı ve sorunsuz insanları. Biri beni sevebilir mi? Çürüyorum çünkü ben.