Fatma Kalkan Şiirleri - Şair Fatma Kalkan

Gel Diyorsun

El kadar yüreğimde volkanı taşıyorken
Kendine gel diyorsun söyle bu nâr söner mi?
Hasretin kucağında gurbeti yaşıyorken
Gönül sarayı talan bu fırtına diner mi?

Çok Gördün Bana

Umutla beklerdim oysa o yüzü,
Tebessüm etmeyi çok gördün bana.
Altın kafes hükmü bülbüle sızı,
Bir gül uzatmayı çok gördün bana.

Aşk

Aşk dediğin beklenmedik bir anda
Ekmeden biten
Sulanmadan yeşeren gül bağıdır

AH İSTANBUL

Ah İstanbul.
Sanadır yolculuğum sen gurbet olma sakın
Silleyi vurur felek hicran düşer sol yana,
Geçim derdine bir de, özlemi ekler cana

Sen Gittiğinden Beri

Sen ki fedakârlıkta, kadınların pirisin
Evlâdını severek, şehit veren birisin.

Boşa mı gitti ana, verdiğin emeklerin?

Hüzün kısmetim olur sevda ise sermayem
Huzura erişmekti aşktaki olan gayem
Senelerdir beklerim gam keder oldu payem
Her gün dua etsem de bir gün bitmedi derdim
Yar melhemi verseydi yüreğime sürerdim

Kırdın bu gönlümü hıçkıraraktan
Yaz ağlıyor duygularım ağlıyor
Bak kaçıncı defa döndüm duraktan
İz ağliyor kaygılarım ağlıyor

Ayağıma yük geliyor bedenim

İNSAN OLDUK, ADAM OLAMADIK

Kör mü oldu gözümüz, yoksa kalpler mi kara?
Kâlûbelâ andına, hiç sadık kalamadık.
Bu hengâme bu çile, bilmem nereye vara
Adımız insan ama, pek adam olamadık

Eyy sevgili anladım çırpınışım boşuna
Ölürdüm senin için zerre değer vermedin
Sebebimsin yazdırdım seni mezar taşına
Günden güne eridim yandığımı görmedin

Çekip vurdun bağrıma hançeri saplayarak,

YÂ RESÛLULLAH!

Bak hasretin düştü içime
Yüreğim yanıyor, özlemin yakıyor beni
Hasretin düştü içime Yâ Resûlullah