Hep istediğim, bir avuç mutluluktu.
Bu hayat, onu bize çok gördü.
Bir avuç mutluluk yerine, mutsuzluk almışım biriktirmişim.
Can dediğim herkesin, beni sırtımdan vurduğunu.
Kendi gözümle gördüm.
Yüreğim acıyor artık, dayanamıyorum. İsyanım siz dostlarıma.
Bana yapılan haksızlıkları hatırladıkça, kendime kızıyorum.
Her seferinde, yeniden başlamaya çalışsamda.
En sevdiğim dostlarım, ayağıma çelme taktı.
Düştüğüm yerden,herzaman kendim kalktım.
Hayata sımsıkı tutunarak.
Hiçbir zaman,dört dörtlük bir hayatım olamadı.
Ve kimse görmedi,kimse farketmedi beni.
Her canım dediğim, bu yarım dedi, işe yaramaz dedi.
Ama herkese inat,dimdik ayakta kaldım.
Yaşayan ölüden farkım yok, ama umutlarımı yeşerteceğim.
İnsanlara inat, kadere inat yıkılmıyacam.
Kayıt Tarihi : 6.10.2024 17:49:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!