Fakir Umutlar Şiiri - Osman Karaduman

“Doğdum da ne oldu
Umutlarım da benim gibi
Fakir doğdu...”

Çocukluğumu hatırlamıyorum bile
Ya sokak araların da simit sattığım
Ya da en işlek caddesin de
Ayakkabılarını boyadığım geliyor aklıma
Fakir umutlarımın

Elektriği sokak lambalarından tanıdım
Karanlıkta kalmış hayallerimi aydınlattığı zaman
Ama ilk okulu gaz lambalarının
Mayhoş tadındaki ışığıyla bitirdim
Yine de tükenmek bilmedi
Fakir umutlarım

Kirasını bile ödeyemediğimiz
Çaresizliğim kadar uzun o evde
Tarihe gömdüm gaz lambalarını
Ve artık delikanlı olmuştum
Çarşı gezmelerine ilk yalnız gittiğimde
Ama ben bilmem ki
Nerelere gidilir
Ne yenir, ne içilir
Ama ben beceremem ki
Atari oynamayı
Ben bilmem ki yaşamın zevkli renklerini
Siyah beyaz televizyonu bilirim ben
İçinde kaybolmuş
Fakir umutlarımı

Bisikleti bile çok zor aldı babam
Orta okulu başarıyla bitirdiğim zaman
Bin liranın pazarlığını yaparak
O keçi gibi inatçı eskiciden
Çünkü çok istiyordum
Ama üzülüyordum da aslında
Ben bisikletim olsun istiyordum
Babamsa akşam yemekten sonra baklava
Oysa sofrada
Annemin en sevdiğimiz yemeği
Biraz acı dolu gözyaşıyla hazırlanmış
Salçasız, soğansız un çorbası
Yanında da tatlı niyetine
Yüreğine gömdüğü
Fakir umutları

Bir gün elinden tutmalıydım
Beni bu güne taşıyacak kaderimin
Kopmalıydım annemin dizinden artık
Ve gitmeliydim başka bir dünyaya
Büyümüştüm, birazda üşümüşüm
Liseyi okurken otel odalarında
Kah aç kalmışım, kah yalnız
Fakir umutlarımla

Saçlarım beyazlamış ne fayda
Yüzümden silinmiyor yılların izleri
Büyük adam olmak kolay mı
Zorla okudum iki yıllık üniversiteyi
Ben bittim, ben tükendim, kalmadım
Ama
Hiçbir zaman bitmek, tükenmek bilmedi
Fakir umutlarım...