Fakir Şiiri - Mehmet Kovancı

Fakirim diye kızma bana...
Bakmadığın yüzünü görmediğin gözünü çevirme çehremden...
FAKİRİM...

Fukaranın tekyim azat et beni yüreğinden dilersen.
Muhtaçlık sana eksikliktir sen herşeyken...
Sen yoksun ben fakir...
Dilersen dilsiz şiirlerimden bul beni,
Dilersen sensiz kokumdan.
Ama kurtulamazsın seni sevmelerimden.
Tıpkı benim sana fakirliğimden kurtulamayacağım;
Senin beni sevmeyerek öleceğini bilmem gibi...
Hiçbir gece aşkımıza tanıklık etmeyecek biliyorum.
Hiçbir zaman dilimine adanmıyacak yaşanmışlıklarımız.
Bize yazılan şarkılar olmayacak...
Biz diye bir şey yok biliyorum, hep sen varsın sadece sen...
Şimdi çıkıp gelsen apansız gecenin bir yarısı sarılsan boynuma ölür müyüm acaba...
Yoksa gözlerinde mi kaybolurum bilmiyorum şiirle başlıyor, sihir gibi bitiyorsun her zaman.
Sana küsemediğim için kendime küsüyorum çoğu zaman; Faili meçhule karışıyor sana yazdıklarım...
Anlatamıyorum ya; işte en çok onu anlatamıyorum sana...!
Bir travma kafatasımın içinde, küskünüm en çokta kendime.
Ayağa kalk kendine gel desen, dört nala koşmaz mıyım sana.
Hayata dönmez miyim? Tüm Dünya benden çok seni okumaz mı...?
Sevmez mi seni sanıyorsun? Bana neden bu kadar boşverdin diyenler.
Konuşmaktan sıkıldım çayla,sigarayla, küllükle.
Tamda sana ihtiyacım varken yüzümü ekşiterek telefonlara baygın bir ses tonuyla alo demekten bıkmadım mı sanıyorsun? ...
Yine sana gönderilemiyecek mektuplar yazıyorum, gece gece şizofrene bağladım...
Ama umutsuzda yaşanmıyorki.
Unutmak ölmek gibidir...!
Yamalı yüreğim, şaşı bakışlarım, küskün yüreğimle dedim ya fakirim yine...
Sensizim yani...Fakirim ya hani hemde çok...
Uykularıma da nicedir gelmiyorsun, şakadan bari olsun rüyama gelip iyi geceler diyerek gözümün kenarından öpsene beni...