Fadime Zünbül Şiirleri - Şair Fadime Zünbül

Ne olur sorma halin nicedir
Sen gönlümü bilen değilmi sin
Gözüm durmaz seni arar durur
Gönlüme düşen Aşk değil misin
Kibir den uzak ol hakkı bula
Sermaye sanma dünya kula

Yaşamak ne garip duygu Anne seni kaybedince anladım!
Hazanın ortasında sonbaharı yaşamakmış
seni kaybedince anladım!
Hazanın ortasında sonbaharı yaşamakmış
SEVMEK bir güler yüze ömür vermekmiş.
Hayat ne garip Anne! zamanın içindeki zamana yenilmek miş!

Yorgun hayallerim var benim
kaçmaya çalıştıkça çıkmaz yolarım var
gülüşlerim var benim güldükçe düşündüren
Düşündükçe ağlatan
yağmur sonrası hıçkırıklarım var benim
ve kimsenin bilmediği sevdalarım

Yorgun luğum geçer mi hazan mevsiminde bir kürek toprak dahamı gerek öldüğümü anlamanız için dünya çok mu güzel ki bayram edersiniz...
Ey gönlüm bir bak etrafına ne çok yapraklar döküldü ömrüne
Kıyamadık la rın değil miydi en çok kıyanlar şimdi vuslat var ömründe bırak kim ne isterse yapsın sana kıyanlar bir gün aynı mezarda yer arasın kendilerine ölüm temizlik ise bırak temizlensin yaşanan tüm harabeler yeniden inşa edilsin sevgiden anlamayan tüm Kalp,ler

Yorğunluk larım diz boyu ne tarafa baksam hasret
yağmur bulutları sarar her yanımı
zamana sıkıştırılmış yelkovan ilerlemez bana inat
tek odalı hücremde kalır gülüşüm ben ise güneşe vurgunum yakar tenimi söker yüreğimi ben ise boşluğun içinde kaybolurum susma lara inat.

Yüreğine sor.. kaç gece sabahladım sensiz kaldırımlarda..buz tutmuş ellerimi nasıl ısıttım sanıyorsun.. gecenin ayazı üşütse de bedenimi öldürmez bu vurgunlar beni bilirsin.. bilmediğin bir şey daha var sevgili fırtına vursa da dalları kırılır ağacın ama gövdesi hep ayakta kalır..
......... yaban gülü

Zemheri liginde vurdu Aşkın gönlümün kıyılarına
Alaca karanlıktaki Ay gibiydi yüzün
Işıltısından gözlerim kamaşırdı her gece
kimi zaman hüzün kaplardı içimi kimi zaman sevinç
en çokta yokluğun yaralardı
Saatlerce izlerdim cansız resmini ben ağlardım o gülerdi heyecanlarımız vardı birlikte paylaştığımız.

Niçin güzel başlayan hikayeler hep acı son ile bitiyor
Acıyı biz mi yaşatır olduk...
Yarına dair mutlu hayaller kurmak neden hep yarım kalır oldu?
Yoksa sevdiklerimize fazla değer verip güvendiğimiz için mi sırtımız da hep hançer izleri!
Nasıl geçecek bu ihanetin izleri onu silebilecek silgi icat edildi mi?
Yaralarımız kabuk bağlar mı bilmem ama ömür dediğin nefes kadar kısa!

,,Nedeni yoktur Aşk-ın sebepsiz ansızın geliverir hadi kalk gidiyoruz da demez tutar ellerinden götürür
Hiç bitmeyecek. senle ölecek sanırsın..soru işaretinin içinde bulursun kendini sus pus olur her yanın o dahi zekan bile sistem dışı kalır,,,,,
hani o yere basamadığın ayakların var ya öyle bir gürültüyle düşer ki yere sanki kıyamet kopuyor sanırsın..
Aslında kıyameti çoktan kopmuştur Aşk,ın koca bir susun içinde cevapsız sorularla kaldığın zaman.anlarsın
Aslında sunmanın da ne kadar çok konuşmak olduğunu anlarsın,,, susmak çoğu zaman gerçekten verilebilecek en güzel cevaptır,,,sözüm sadece anlayana...... yaban gülü.

İnsanlar mutsuz oldukları zaman ve sevdiklerini kaybettiklerinde niçin hep siyah giyerler ki,, Sahi neden siyah renk! ölümü hatırlattığı için mi
Oysa gözleri görmeyen ağma için siyahın rengi nasılda nettir..!
Benim için kızılın rengi de matemin ve siyahın yansımasıdır.
Ateşin rengi kızıl değil mi? dokuna bilir misin, yanmaz mı elin? ta ciğerinde hissetmez misin acısını?
Ya, yürekteki ateş oda kızıl değil mi? en yakıcı alevler kalbimizde yanmaz mı?
Güneşin rengi de kızıl dır ama bazen ısınır, bazende dozunu kaçırır yanarız..değil mi?