Fadime Zünbül Şiirleri - Şair Fadime Zünbül

Ne olur sorma halin nicedir
Sen gönlümü bilen değilmi sin
Gözüm durmaz seni arar durur
Gönlüme düşen Aşk değil misin
Kibir den uzak ol hakkı bula
Sermaye sanma dünya kula

Yaşamak ne garip duygu Anne seni kaybedince anladım!
Hazanın ortasında sonbaharı yaşamakmış
seni kaybedince anladım!
Hazanın ortasında sonbaharı yaşamakmış
SEVMEK bir güler yüze ömür vermekmiş.
Hayat ne garip Anne! zamanın içindeki zamana yenilmek miş!

Yorgun hayallerim var benim
kaçmaya çalıştıkça çıkmaz yolarım var
gülüşlerim var benim güldükçe düşündüren
Düşündükçe ağlatan
yağmur sonrası hıçkırıklarım var benim
ve kimsenin bilmediği sevdalarım

Yorgun luğum geçer mi hazan mevsiminde bir kürek toprak dahamı gerek öldüğümü anlamanız için dünya çok mu güzel ki bayram edersiniz...
Ey gönlüm bir bak etrafına ne çok yapraklar döküldü ömrüne
Kıyamadık la rın değil miydi en çok kıyanlar şimdi vuslat var ömründe bırak kim ne isterse yapsın sana kıyanlar bir gün aynı mezarda yer arasın kendilerine ölüm temizlik ise bırak temizlensin yaşanan tüm harabeler yeniden inşa edilsin sevgiden anlamayan tüm Kalp,ler

Yorğunluk larım diz boyu ne tarafa baksam hasret
yağmur bulutları sarar her yanımı
zamana sıkıştırılmış yelkovan ilerlemez bana inat
tek odalı hücremde kalır gülüşüm ben ise güneşe vurgunum yakar tenimi söker yüreğimi ben ise boşluğun içinde kaybolurum susma lara inat.

Zemheri liginde vurdu Aşkın gönlümün kıyılarına
Alaca karanlıktaki Ay gibiydi yüzün
Işıltısından gözlerim kamaşırdı her gece
kimi zaman hüzün kaplardı içimi kimi zaman sevinç
en çokta yokluğun yaralardı
Saatlerce izlerdim cansız resmini ben ağlardım o gülerdi heyecanlarımız vardı birlikte paylaştığımız.

Sevgide vefa var ayrilik cefa
Boşa geçirdim hayatımı heba
Gönül kırılınca yaşanmaz sefa
Allahım kapından ayırma beni

Bırak geçmişi ni bakma arkana

Mis kokuyor dergahın
Ne güzeldir ahlakın
Miskinamber kokuyor
Sofilerin markatın

Çay evine varalım

Yüreğine sor.. kaç gece sabahladım sensiz kaldırımlarda..buz tutmuş ellerimi nasıl ısıttım sanıyorsun.. gecenin ayazı üşütse de bedenimi öldürmez bu vurgunlar beni bilirsin.. bilmediğin bir şey daha var sevgili fırtına vursa da dalları kırılır ağacın ama gövdesi hep ayakta kalır..
......... yaban gülü

Niçin güzel başlayan hikayeler hep acı son ile bitiyor
Acıyı biz mi yaşatır olduk...
Yarına dair mutlu hayaller kurmak neden hep yarım kalır oldu?
Yoksa sevdiklerimize fazla değer verip güvendiğimiz için mi sırtımız da hep hançer izleri!
Nasıl geçecek bu ihanetin izleri onu silebilecek silgi icat edildi mi?
Yaralarımız kabuk bağlar mı bilmem ama ömür dediğin nefes kadar kısa!