Ezel Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Her biri kendine evrilmiş, kopuş bilgini,
bütünü bölen tek başınalık, sözler dökülür
bir yazık güle, kokusu ormanda kayıp.

Özün giderek yanmada neden, belki senden
öte taşanı görmedin, kesik kesik bölünen dilim,
her parçanın içinde parçalandı elim, uzanır da
tutamaz, daldan düşerim. Artık bilinmiyor
nerde menzilim, kendimi gözlediğim açıklık
kayboldu, bu gereksizliğin acı evreni, benin
üzerinde kuruldu.

Şimdi ne yapsam dönüş yok yere, toprak dediğin
topraktan öte, bildiğin herşey sessizlik oldu.

Kaygıyla yükselen günlük uğraşın, bir yokuşta
yoran soluğun oldu. Ne istersen uzaklaşır senden,
kıymeti kendinde bilsen, kabulün imkanı daha bir
zordu, aşmalı beni, taşmalı belki, ne sende kalan
gerçek, ne senden öte, bir gerçek kurulur ki ezelden
öte.

Acı bir alayın mekanı oldu.