Ez Muhtace Te Me Şiiri - Hikmet Uçar

EZ MUHTACE TE ME
Mahçup bir sevdaydı bizimkisi,bitmesi de bu kadar aşikar.Aslında sen hep olmalıydın hayatımda.Yalnız taşımamalıydım bu sevdayı.Bu sevdayı biz kurduk,ben yalnız kalmamalıydım.Duy beni küçüğüm! Başka bir dille sesleniyorum sana.
Ez muhtace te me…
Hiç mi sormuyorsun beni Kırlangıçlara?
Hiç mi hatırlatmıyor beni yağmur,ya geçtiğin sokaklar! hiç mi anımsatmıyor?
Peki yüreğin,
Peki ellerin…Yoksa hatırlamıyor musun artık beni?
Düşünmedin beni,yalnız ve yıkık olduğumu,en önemlisi de sana ve sevdana ihtiyaç duyduğumu bilmiyor musun? Bak yüreğim de öğrendi Kürtçeyi ve bak ne diyor;
Ez muhtace te me…
Sana cane demiştim,sana küçüğüm demiştim,sana yar demiştim…
Evet can’dın,can’a can olandın.Ama gittin,canımı da alıp gittin.
Hatırlamıyorsun beni,düşünmüyorsun bile.
Ama şimdi tek bir şey istiyorum senden gel…Yine CANE ol,yine KÜÇÜĞÜM
Çünkü;
Ez muhtace te me….
Gece gündüz ağlıyorum yokluğuna,bu yürek isyanlarda.
Nasıl toparlanacağım meçhul.
Son bir şey istiyorum ya! dön ne olur…
Yine can ol,yine yar bu kadar yeter.
Eğer kör isen yüreğinle işitiver
Ez muhtace te me
Ez muhtace te me