Eyvallah Kadın (adam)

Bir umuttu yaşamak,
Hayatın sarp ve sapa yollarında.
Saçlarımda umut,
Gözlerimde yarınlar soldu.
Ağlayamadım...
Yastık altında geçti günlerim,
Hesap veremedim ıslanan yastığıma,
Yumrukladığım duvarlara.

Hayat mı zor geldi, yoksa insanlar mı?
Bilemedim hiç...
O seni ilk gördüğüm andı galiba, evet!
Seni ilk gördüğüm vakitti;
Her şeyin bitmediğini fark ettiğim,
Varoluşun, fıtratın,
Her zaman yalnız kalınmayacağının ispatıydın sen.
Edatâ, o kadar güzel geldin ki...
Gülüşün,
Bakışın,
Hele o yüreğin.

Ellerimi arkama bile saklayamadan girdin hayatıma.
Ne ara, ne çabuk, derken
Gelişin, bir devrin bitişi oldu bende.
Yüreğimin doğuşu gibiydi, bana gülümsediğin her an.
Delirmişti içimdeki tüm "sen"ler,
Aklım, yüreğime laf dinletemiyordu.
Çok korktum,
Gideceksin diye.
Seviyordum...

Zorla da olsa açıldım sana,
Kelimeler adeta kıvranıyordu dudaklarımda.
"Ben," dedim,
"Seni seviyorum," dedim.
Sen ise bahanelerle çıktın karşıma.
Ama haklıydın, konuşamadım...
İçime attım sevgimi,
Sinemde taşıdım kaderimi.
Doldu gözlerim, ağlayamadım.
Ellerim titredi, yüreğim titredi.
Tam elim kapının koluna gitti,
Ve sen, gözlerimin içine bakıp,
"Dur!" dedin.
Dur...

O an kalbimde kırıldı camdan duvarlar.
Bir heyecan sardı içimi.
Titrek bir sesle, "Efendim," dedim.
Ve sen başladın sözlerine.
Konuşmuyordun, adeta dans ediyordun kulaklarımla.
En sonunda bitirdin bu güzel dansı,
Kendime geldiğimde ise,
Kulaklarıma yuva yapmıştı
Dilinden dökülen o son söz:
"Allah’ın yazdığını kullar bozamaz, adam (kadın)."
Eyvallah...
10.01.2025 Gece Mavisi & SonNefes