Gidiyorsun…
Ve ben,
içime tuz basarım.
Basıp sustururum her sızıyı,
ama karşında durmam bir daha.
Seni mutlu etmek için söz ettim…
Yakınlarına, uzaklara,
kendime bile yalan söyledim.
Bir tebessüm uğruna
kaç yüreği ezdim,
kaç geceyi yuttum ses etmeden.
Gecemizi,
akşamımızı,
birlikte geçireceğimiz o hayali günleri
ardında bırakıp gidiyorsun ya,
“gitme” demeyeceğim.
Çünkü gitmeyi seçenle,
kalmayı isteyen aynı hikâyede durmaz.
Sen bağladın her şeyi…
Yalancı gözyaşlarıyla,
bir sanatçı gibi kendine ait acılar yarattın.
Güldün mü sonra,
görünce o eserini?
Aşk’ın seni hafifçe yaraladığını söyledin,
ama kanamadın hiç.
Sadece kaçtın.
Belki geleceksin bir gün,
sıcak, müthiş bir rüzgârla,
kalabalıklara atıp gelincikleri, papatyaları,
kahkahalarla güleceksin —
Fidel’inki gibi bir sakalla belki,
ama aynı boşlukla.
Ben sormayacağım.
Kimlerlesin, ne haldesin —
merak etmeyeceğim artık.
Çünkü bu hikâyenin sonunda
kalbin benim olmayacaksa,
adın da yer etmeyecek içimde.
Kayıt Tarihi : 14.8.2022 06:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
